အခ်ိန္ေပးကာေရာက္လာခဲ႔ၾကသည္႔ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြမ်ားအား ေက်းဇူးတင္ပါ၏။ စိတၱသုခ၊ကာယသုခမ်ားနွင္႔ျပီးျပည္႔စုံနုိင္ၾကပါေစ

Wednesday, June 9, 2010

ေလွ်ာက္ေသာလမ္းမွာ…….စမ္းတ၀ါး၀ါး




“ဒီေန႔ဗုဒၶဟူးေန႔လား မမ၀ါ” “အင္းဟုတ္တယ္ေလ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ” ေအာ္ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ္ေမ႔ေနလုိက္တာ ဒီေန႔ညေစ်း pasar malam ရွိတယ္ေနွာ္” “အင္း”
မမ၀ါရဲ႕ျပန္ေျဖသံ။
တစ္ေန႔ဆုိတာလည္း ဘာမွမၾကာလုိက္သလုိပါပဲ အခ်ိန္ေတြရဲ႕ေျပာင္းလဲမူ႕ေတ
ြျမန္ဆန္လြန္းတယ္။ ကုိယ္႕ရဲ႕မ်က္နွာသာနံရံဆီက နံရံကပ္နာရီေလးကုိလွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ ညေန ၅.၃၀ ခြဲေတာင္ရွိေနျပီ။ ျပတင္းတံခါး၀ဆီကေန ရာသီဥတုအေျခအေနကုိ လွမ္းအကဲခတ္လုိက္ေတာ႔ အုံ႕ဆုိင္းဆုိင္းျဖစ္ေနတာကလြဲရင္ ရြာရန္ရာခုိင္းနွဳန္း မရွိသေလာက္ပဲမုိ႔ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ေလးၾကိတ္ဆုေတာင္းျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။
“မမ၀ါ ေစ်းသြားမွာလား”
“ အင္း သြားမယ္ေလ မသြားရင္ဒီတပတ္လုံး ေခါက္ဆြဲျပဳတ္နဲ႔ နွစ္ပါးသြားေနရမွာေပါ႕
နင္႔ အမကုိေရာ သြားမွာလားလုိ႔ေမးလုိက္အုံး
“ဟုတ္”
“မမေရ မ၀ါေမးေနတယ္ေစ်းသြားမွာလားတဲ႔”
“ေအး သြားမွာ”
အမေတာ္ရဲ႕ေျဖသံမဆုံးခင္ “ေအးသြားမယ္ဆုိလည္း ခုသြားၾကမယ္ မုိးအေျခအေနသိပ္မေကာင္းဘူး”မမ၀ါရဲ႕အမိန္႔ေတာ္ကုိညီမနွစ္ေယာက္ျပိဳင္တူလက္ခံသည္႔အမူအယာနွင္႔ေခါင္းျငိမ္႔အခ်က္ျပရင္းလုပ္လက္စအလုပ္ကုိလက္စသတ္လုိက္ၾကတယ္။
ဒီရပ္၀န္းေလးမွာခုလုိ ညေစ်း (pasar malam) နဲ႔ဆုံျဖစ္တဲ႔ခါတစ္ပတ္စာ အတြက္ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊အသီးအနွံ၊အသားငါးလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေလးေတြကုိ၀ယ္ယူ
ေလ႔ရွိတယ္။ ဒီရပ္၀န္းေလးမွာက မုိးနွင္႔ႏြားသုိးအစုိးမရဆုိတာလုိပဲ မုိးရြာရက္နဲ႔ၾကဳံၾကိဳက္တဲ႔ခါ တစ္ပတ္လုံး ၾကက္ဥနွင္႔ေခါက္ဆြဲနွစ္ပါး သြားရေတာ႔တာပါပဲ။
`~~~~~~~~~~~~~~~~~~@@@@@@@@@@@@@@@@@@~~~~~~~~
သုံးေယာက္သားစကားတေျပာေျပာနဲ႔ေလွ်ာက္လာၾကတာေစ်းထဲေရာက္ေနၾကျပီ။
“မမ ဟုိေရွ႕က အမကုိျမင္ဖူးသလုိပဲ” အမေတာ္ကုိလက္တုိ႔ရင္းစကားဆုိလုိက္တယ္။
“သိလုိ႕လား” အမေတာ္ရဲ႕ေမးခြန္းမဆုံးခင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီက အထုပ္မနုိင္းမနင္းနဲ႔တစ္လွမ္းခ်င္း ကုိယ္တုိ႕ဆီဦးတည္လာေနတဲ႔ သူ႕ေျခလွမ္းေတြကုိ အာရုံျပဳလုိက္ရင္း “အင္း သိတယ္ အဲတာ က်ေနာ္တုိ႕အရင္company ကပဲ မႏြယ္ဆုိတာေလ”
“ေၾသာ္”
သူ႕ၾကည္႕ရတာက်ေနာ္တုိ႕ကုိျမင္ပုံမရဘူး အနားေရာက္လာတဲ႔သူ႕ကုိ လွမ္းနုတ္ဆက္လုိက္တယ္။
“မႏြယ္ ေနေကာင္းလား လွလုိ႔၀လုိ႔ဗ်ာ” ဒီအခ်ိန္မွသူ႕ ကုိယ္႕ကုိျမင္သြားပုံရတယ္။
“ဟယ္ ညီမေလး လူကသာလွေန၀ေနတာ စိတ္ပိန္တယ္ညီမေလးေရ”
ထုံးစံအတုိင္းမႏြယ္တုိ႕ရန္ကုန္သူပီပီ စကားလုံးအဆန္းေတြသုံးေလျပီ။
“ဒါနဲ႔ အလုပ္ဆင္ေျပတယ္မွတ္လား”
“အင္း ဒီလိုပါပဲ”
က်ေနာ္ ေမးလုိက္တယ္ဆုိရင္ပဲ သူက်ေနာ္႕ကုိစကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာခ်င္ေနပုံရတယ္။ သူ႕ရင္ထဲကခံစားမူ႕ေတြကုိ နားေထာင္ေပးနုိင္ဖုိ႔အသီးအရြက္တန္းမွာေရြး၀ယ္ေနၾကတဲ႔ အမေတာ္တုိ႕ကုိ ေလွ်ာက္နွင္႔လုိ႕ မ်က္ရိပ္ျပရင္း မႏြယ္နွင္႔ စကားေျပာရင္းက်န္ေနခဲ႕တယ္။
မႏြယ္ဆုိတာ ရန္ကုန္သူစစ္စစ္ အပ်ိဳၾကီးေလ အသက္ကေလးဆယ္ထဲေရာက္ေနျပီ
Company တစ္ခုမွာ အတူတူလုပ္ခဲ႔ၾကတုန္းက ကုိယ္႕အေပၚအမတစ္ေယာက္လုိ အေမတစ္ေယာက္လုိ ေကာင္းခဲ႔တဲ႔သူေပါ႔။ တေလာကေယာက္က်ာ္းရသြားျပီလုိ႕သိလုိက္ရေပမယ္႕။ ကိုယ္က အသြားအလာနည္းသူမုိ႕
မသြားျဖစ္မေရာက္ျဖစ္။ အသက္ေလးဆယ္နားေရာက္သည္ထိ အပ်ိဳၾကီးလုပ္လာတာ ဒီနုိင္ငံေရာက္မွ အိမ္ေထာင္က်သြားတယ္ဆိုေတာ႔ အံ႕ၾသမွင္သက္ျဖစ္ေနမိေပမယ္႔
အခ်စ္ဆုိတာ အုိးမင္းရင္႔ေရာ္ျခင္းမရွိ အျမဲနုိပ်ိဳလန္းဆန္းေနနုိင္တယ္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးပဲ
ျဖစ္မယ္လုိ႔ေတြးလုိက္မိသား။ အိမ္ေထာင္က်သြားျပီဆုိလုိ႔ နွစ္ဖက္မိဘေတြနွင္႔ အာ၀ါဟ ၀ိ၀ါဟ
ဘိတ္သိပ္႔ ေျမာက္လုိက္ၾကတာမဟုတ္ပဲ နွစ္ဦးသေဘာတူညားၾကေလသတည္းေပါ႔ဗ်ာ။
မႏြယ္အိမ္ေထာင္က်သြားျပီ သူ႕ေကာင္ေလးက မႏြယ္ထက္ဆယ္႕သုံးနွစ္ခန္႕ငယ္တယ္။
နာမ္မည္က ေမာင္ေမာင္တဲ႔ ေကာင္းေလးကအေသာက္းအစားရွိတယ္။ တဆင္႕စကား တဆင္႔နားၾကားထားမိေပမယ္႕၊ မႏြယ္နွင္႔မဆုံျဖစ္ၾက။
“မႏြယ္ အိမ္ေထာင္က်သြားျပီဆုိေတာ႔ အမ်ိဳးသားနဲ႔ေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား”
က်ေနာ္႔ရဲ႕ဂရုဏာေမးခြန္းမဆုံးခင္ သူစကားဆုိေလတယ္၊
“အင္း အဲတာပဲခုေျပာခ်င္ေနတာ ေမာင္ေမာင္ေလ ကားအက္စီးဒန္႕ျဖစ္လုိ႕”
“ ဟင္ ဟုတ္လား”
“အခုေတာ႔ ေဆးရုံကဆင္းပါျပီ အစပုိင္းေတာ႕လူကပုံမွန္မဟုတ္ဖူး ခုေတာ႔ေနသားတက်
အားလုံးကုိမွတ္မိေနပါျပီ”
“အဲဒီေလာက္ေတာင္ ဆုိးသြားသလား မႏြယ္”
“အင္း အဲထက္ဆုိးတာက ေမာင္ေမာင္သူေဌးေလ အလုပ္ခ်ိန္မွာမဟုတ္ပဲ အရက္ေသာက္ျပီး
ကားေမာင္းလုိ႔ျဖစ္တာဆုိျပီး ေဆးစရိတ္ထုတ္မေပးေတာ႔ မႏြယ္တုိ႔ပဲေပးရုံေပါ႔”
က်ေနာ္လည္းသူ႕စကားဆုံေအာင္ေစာင္႔မေနပဲ ၾကားျဖတ္ေမးလုိက္တယ္။
“ေဆးစရိတ္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္မုိ႕လဲ”
“တစ္ေသာင္း”
“ဟုိက္”
သူမၾကားနုိင္ေသးခင္ ကုိယ္႕အေမဋိတ္သံကုိရုတ္ေခ်ျပန္သိမ္းရင္း ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေအာင္မွင္သက္မိေနခဲ႔တယ္။
တစ္ေသာင္းတဲ႔ တြက္ၾကည္႔ဗ်ာ ျမန္မာေငြေပါက္ေစ်းနဲ႔သိန္းသုံးဆယ္နီးပါးေလာက္ရွိေနတာ
မႏြယ္တစ္ေယာက္မည္မွ်ပင္ စိတ္ညစ္ေနမည္မသိလုိ႔ တိတ္တဆိတ္ေတြးပူမိေနတုန္း
မႏြယ္ဆက္ေျပာေလတယ္။
“အိမ္ကုိ ပုိက္ဆံမပုိ႔နုိင္တာလည္းၾကာပီ အရင္ကသူနွင္႔မယူခင္က မႏြယ္ပုိ႔နုိင္ေသးတယ္
သူလစာက သူ႕အိမ္သူပုိ႔ မႏြယ္လစာကေတာ႔စားစရိတ္ထဲသြား သူေသာက္တာစားတာနွင္႔
လုံးလည္လုိက္ေနတာ”
“ေၾသာ္ မႏြယ္ရာျဖစ္ခ်င္လုိ႔ျဖစ္တာမွမဟုတ္ပဲ ျဖစ္ခ်ိန္တန္လုိ႔ျဖစ္သြားတာလုိ႔ပဲသေဘာထားလုိက္ပါ”
ဤသုိ႔နွစ္သိမ္႔ေပးရုံသက္သက္သာ က်ေနာ္ေျပာနုိင္ေပသည္ သူခ်စ္လုိ႔ယူထားတဲ႔ေယာက်ာ္းေပကုိး မႏြယ္တစ္ေယာက္အားကုိးရမလားလုိ႔
ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ယူမိကာမွ ယစ္ထုပ္ေခါင္းေပၚတင္ထားသလုိျဖစ္ေခ်ျပီ။
ထုိင္ေနေကာင္းသား ထသြားမွအက်ိဳးမွန္းသိဆုိတာ မႏြယ္အျဖစ္၊ေလွ်ာက္ေသာလမ္းမွာ
စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္ေလျပီ။
ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင္႔အမ်ားၾကီးမရွိတဲ႕ မိန္းမသားဘ၀မွာေယာက်ာ္းဆုိျပီးေရာ ေကာက္ယူလို႕ေတာ႔
မသင္႔ေတာ္ေပ။
ဖတ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔စာေရးဆရာေကာင္းသန္႔ရဲ႕သမီးေလးဖတ္ဖုိ႔ဆုိတဲ႔စာစုေလးအခ်ိဳ႕
သြားသတိရမိတယ္။
*တခဏတာ၀တ္ဖုိ႕ သမီးစိတ္ၾကိဳက္အက်ၤီတစ္ထည္ရဖုိ႕ တစ္ဆုိင္၀င္တစ္ဆုိင္ထြက္ ကုိယ္႕စိတ္ၾကိဳက္ရွာရသလုိ တစ္ဘ၀စာအတြက္ အတူလက္တြဲမဲ႔ ကုိယ္႕အိမ္ေထာင္ကုိလည္း
အခ်ိန္ေပးေလ႕လာသင္႔တယ္ဆုိတာမွန္ေပတယ္*တစ္ဘ၀စာအတြက္အတူလက္တြဲမည္႕
အိမ္ေထာင္ဖက္ကုိလည္းတခဏေလးဆုံးျဖတ္လုိ႔ မရနုိင္ပါဘူး။ ခ်စ္လုိ႔ယူၾကတာကြာ နားလည္မူ႕သာအဓိက ဒါေတြရွိေတာ႕ရွိတယ္ ကံေကာင္းျခင္းဆုိတဲ႔ရာခုိင္းနွုန္းအနည္းစုသာ
ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ နားလည္မူ႕ဆုိတာ အိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ႕အေျခခံအုတ္ျမစ္မွန္ပါတယ္
ဒီနားလည္မူ႕ကုိလည္း အခ်ိန္နဲ႔ပံ႔ပုိးေလ႕လာသင္႔ပါေပတယ္။
မႏြယ္နုတ္ဆက္ကာေက်ာခုိင္းျပန္သြားသည္ထိက်ေနာ္႕မွာအေတြးတစ္သီတစ္တန္းနဲ႔
က်န္ေနခဲ႕တယ္။
မႏြယ္တစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္ေသာလမ္းမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္မေနပဲ သာယာေျဖာင္႔ျဖဴးေသာလမ္း
အေရာက္လွမ္းနုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးရုံမွတပါး မည္သုိ႔မွ်မတတ္နုိင္ပါေလ။


ေမတၱာအားျဖင္႔
ခုိင္နုငယ္
(၆.၅.၂၀၁၀)ညေန၇.၃

No comments: