တုိးတက္ေစခ်င္သည္

ကြ်န္မတုိ႔ေနတဲ႔ ၁၇လႊာတုိက္ခန္းဆီကေန ေျမညီထပ္ကုိဓါတ္ေလွကား (Lift )နွင္႔တက္ရဆင္းရပါတယ္။
အလုပ္သြား၊အလုပ္ျပန္ဒီဓါတ္ေလွကားနဲ႔တက္လာဆင္းလာခဲ႔ေပမယ္႔။ အရင္ေန႕ေတြမွာ
အမူ႔မဲ႔အမွတ္မဲ႔တက္လုိက္ဆင္းလုိက္ပါပဲ။
ဒီေန႔ေတာ႔ အလုပ္သြားဖုိ႔ ကြ်န္မေနတဲ႔တုိက္ခန္းဆီကေန ေျမညီထပ္ကုိဆင္းေတာ႕။
ဓါတ္ေလွကားက ကုိးလႊာမွာရပ္သြားခဲ႕တယ္။
ခဏေနေတာ႔ ဆယ္နွစ္၊ဆယ္႔နွစ္နွစ္အရြယ္ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၀င္လာတယ္။
သူ႔လက္ထဲမွာပစၥည္းေလးနွစ္ခုကုိ ကုိင္လာတာမုိ႔ ကြ်န္မလည္းအမူ႔မဲ႔ၾကည္႔ျဖစ္လုိက္တယ္။
ထုိကေလးငယ္လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားတာက လက္ကုိင္ဖုန္းေလးနွင္႔ဂိမ္းေဆာ႔တဲ႔ပစၥည္းေလးပါ။
ဒီနုိင္ငံမွာ ဆယ္နွစ္၊ဆယ္႔နွစ္နွစ္အရြယ္ကေလးငယ္ေတြ ဖုန္းကုိင္တာအထူးတဆန္းေတာ႔
မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ္႔ထူးဆန္းေနတာက ကြ်န္မ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မအေတြးေတြကေတာင္စဥ္ေရမရထြက္
လာေတာ႔တာပဲ။ ကြ်န္မတုိ႔နုိင္ငံကကေလးေတြ ဒီလုိဖုန္းမ်ိဳးမေျပာနွင္႔ဖုန္းနွင္႔တူတဲ႔ေကာ္ပတ္ရုပ္
ေတာင္မကုိင္နုိင္ၾကေသးတာပဲ။
ဟုတ္တယ္ေလ။ ကြ်န္မေတာင္လက္ကုိင္ဖုန္းဆုိတာ ျမန္မာျပည္မွာျမင္ပဲျမင္ဖူးခဲ႔တာ မသုံးခဲ႔ဖူးပါဘူး။
ဒီနုိင္ငံေရာက္မွ ရင္းဂစ္တစ္ရာတန္ဖုန္းကေလးတစ္လုံး၀ယ္ထားတာ။
သုံးနွစ္ရွိျပီဒီဖုန္းစုတ္ကေလးကုိပဲ ကာဘာcover ျပန္လဲလုိက္ စုတ္သြားလုိက္ ျပန္လဲလုိက္နဲ႔
ဖုန္းစုတ္ကေလးတစ္လုံးကုိကုိင္ေနတာၾကာေပါ႔။ အေကာင္းစားဖုန္းေတြရွိပါတယ္
၀ယ္မယ္ဆုိ၀ယ္နုိင္ေပမယ္႔။ ဆက္သြယ္ေရးကရိယာပဲဆက္သြယ္လုိ႔ရေတာ္ျပီအလွအပမလုိ
အပ္ဖူးဆုိျပီးမ၀ယ္ျဖစ္ၾကပါဘူး။
အေကာင္းစားဖုန္းေတြကေတာ႔ ေထာင္ဂဏန္းထိရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ဒီနုိင္ငံမွာကတစ္ရာတန္
ဖုန္းကုိင္လုိ႔လည္းမည္သူမွအထင္းမေသးၾကသလုိ၊ေထာင္တန္ဖုန္းအမ်ိဳးအစားကုိကုိင္လုိ႔လည္း
မည္သူမွအမထင္မၾကီးၾကပါဘူး။ ကုိယ္႔အလုပ္ ကုိလုပ္၊ကုိယ္႔အစားကုိ စား၊ ကုိယ္႔ခရီးကုိသြား
ေနၾကသူေတြဂုဏ္တုဂုဏ္ျပိဳင္ရယ္လုိ႔မရွိၾကပါဘူး။
ဒါနဲ႔ကြ်န္မေတြးေနမိတာေလးက ကြ်န္မတုိ႔ေတြလူခ်င္းတူျပီး လူ႔အခြင္႔အေရး(Opportunity)
မတူညီၾကတာေလးပါ။ ဒီကေလးဟာလူ႔ခ်မ္းသာအသုိင္းအ၀န္းထဲကလားဆုိေတာ႔လည္း
လူ႔ခ်မ္းသာထဲကေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။လူလတ္တန္းစားလက္လုပ္လက္စား၀န္ထမ္းကေလးပါပဲ။
ဒါေပမယ္႔ဒီနုိင္ငံမွာက ကေလးကလည္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အခြင္႔အေရး၊လူၾကီးကလည္း လူၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕အခြင္႔အေရးရွိေနၾကတာပဲ။
ဒီလုိနဲ႔ကုိယ္႔ရပ္၀န္းကုိယ္႔နုိင္ငံဆီကနဲ႔မတူညီျခားနားေနတာေလးေတြကုိလမ္းေလွ်ာက္စဥ္းစား
ေနတုန္း။
ၾကြက္နဲ႔ေတာတုိးေတာ႔တာပဲ။ ၾကြက္ဆုိတာကြ်န္မတုိ႔ေရာက္ေနတဲ႔နုိင္ငံေလးမွာက ရဲကုိ
ေရႊျမန္မာတုိ႔စကား၀ွက္အေနနဲ႔သုံးနွဳန္းတာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ပုလိပ္လုိ႔သုံးၾကျပန္တယ္။
ကြ်န္မလည္းေရာက္စကေတာ႔ ၾကြက္ဆုိတာဘာကုိေျပာတာလဲနားမလည္ဘူးေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔လည္းအသုံးအနွဳန္းေလးေတြနားလည္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ကြ်န္မတုိ႔ေရႊျမန္မာေတြရဲ႕
ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးျမင္႔ပုံေလးကုိလည္း စပ္မိလုိ႔ေျပာပါအုံးမယ္။
ဒီနုိင္ငံေလးမွာက အာရွနုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလာေရာက္လုပ္အလုပ္လုပ္ကုိင္
ၾကတာရွိပါတယ္။ ဘဂၤလား၊နီေပါ၊အင္ဒုိနီးရွား၊ဖစ္လပုိင္၊ကေမၺာဒီယား၊ဗီယနမ္၊ျမန္မာအဲဒီလုိနုိင္ငံအလုိက္အလုပ္
လာလုပ္ၾကတဲ႔ထဲမွာ ကြ်န္မတုိ႔ျမန္မာေတြကအခ်င္းခ်င္းကုိေရႊလုိ႔သုံးနွဳန္းၾကတယ္။
က်န္တဲ႔အာရွနုိင္ငံသားေတြကုိေတာ႔ ကြ်န္မတုိ႔ေရႊျမန္မာေတြကသူတုိ႔အေၾကာင္းေျပာခ်င္ရင္၊
အတင္းတုပ္မယ္ဆုိရင္ေပါ႔သူတုိ႔နာမ္မည္ေတြကုိတပ္မေျပာလုိၾကဘူး။
ဒီအခါဘယ္လုိသုံးလဲဆုိဘဂၤလားကုိ.. ဘကုန္း၊နီေပါကုိ..နၾကီး၊ဗီယနမ္ဆုိ..ဘလက္ခ်ိဳင္႔၊
သူတုိ႔နုိင္ငံေတြရဲ႕အစအကၡရာေလးေတြကုိအစြဲျပဳျပီးသုံးၾကပါတယ္။
စက္ရုံေတြမွာဆုိ အာရွနုိင္ငံေပါင္းစုံကလူမ်ိဳးစုေတြအမ်ားၾကီးေပါ႔။
ေျပာေနရင္းနဲ႔လမ္းေၾကာင္းေတြလြဲကုန္ျပီ။
အဟဲ…ခုနကၾကြက္ေတြရဲ႕အေၾကာင္းေလးကုိျပန္ဆက္ပါအုံးမယ္။
ကုိယ္႕အေတြးေလးနဲ႔ကုိလမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္းဆုိင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ၾကြက္နွစ္ေကာင္ “တီတီ”ဆုိအခ်က္ေပးျပီး
ေဘးနားလာရပ္တယ္။
ကြ်န္မလည္းကုိယ္႔မွာပါလာတဲ႔သူတုိ႔နုိင္ငံမွာတရား၀င္ေနထုိင္ခြင္႔ဆုိတဲ႔ကဒ္ေလးကုိထုတ္
ျပလုိက္ပါတယ္။
နွစ္ေကာင္းသားဖင္တျပန္ေခါင္းတစ္ျပန္စစ္ ၾကည္႔ျပီး “အုိေက”လုိ႔ေျပာျပီးကဒ္ကေလးျပန္
ေပးပါတယ္။ ကုိယ႔္္ကုိအစစ္ခံရေပမယ္႔ သူ႕ေက်ာင္းေနသူ႕စာအံဆုိတာလုိ သူ႔တုိ႔ကုိ
ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာခဲ႔ရေသးတယ္။
ဒီလုိၾကဳံေတြ႔ေနရတာက တစ္ရံတစ္ခါတင္မဟုတ္ဖူး။ နိစၥဓူ၀ဆုိတာလုိ အလုပ္နွင္႔
police station နဲ႔ကကပ္ရပ္ေန႔တုိင္းလုိဒီမ်က္နွာျမင္ေတြ႔ေနရလည္းေတြ႔ရင္
စစ္ေဆးေနတာပဲ။
“ေၾသာ္ ရွင္တုိ႕ကရဲေတြကုိး” ဆုိတာလုိပဲ သူတုိ႔နုိင္ငံ သူတုိ႔လုပ္ရမဲ႔တာ၀န္မုိ႔ စစ္တာေဆးတာ
သူတုိ႔အလုပ္မုိ႔အျပစ္မဆုိခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ခက္တာက စစ္ကာေဆးကာနဲ႔တင္တစ္ခ်ိဳ႕ၾကြက္
စုတ္မ်ားကမျပီးနုိင္ဘူး ရစ္ေနတတ္ျပန္ေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကဴတတ္တဲ႔ၾကြက္စုတ္နဲ႔ေတြ႔ရင္
ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းတယ္၊မလုိအပ္တာေတြေလွ်ာက္ေမးေနတတ္ျပန္ေရာ။
ဒီလုိမ်ိဳးေတြၾကဳံေတြ႔လာရတဲ႔ခါ ကြ်န္မတစ္ခါတစ္ေလေတြးမိတယ္။ သမီးေတြကုိမ်က္စိ
ေအာက္ကအေပ်ာက္မခံနုိင္တဲ႔ကြ်န္မအေဖသာျမင္ရင္ “သမီးလာျပန္လုိက္ခဲ႔နဲ႔မ်ားေခၚေလ
မလား၊ ဒီအေကာင္ေတြကုိမ်ားဆြဲထုိးေလမလားရယ္”လုိ႔ေတြးလုိက္မိတယ္။
ကြ်န္မတုိ႕အေဖဟာ သမီးမိန္းကေလးေမြးထားခဲ႔ေပမယ္႔ ဖာသည္႔ဖာသာမေနခဲ႔ဘူး။
သမီးေတြကုိနည္းစနစ္က်က် ၀တ္တာစားတာအေနအထုိင္ကအစ အေမ႕ထက္အေဖကပုိျပီး
သင္ျပေပးခဲဲ႔သူ။ ကြ်န္မတုိ႔ေတြနယ္မွာၾကီးျပင္းခဲ႔ၾကသူေတြမုိ႔ အလုပ္နားရက္ ဟုိအိမ္ဒီအိမ္
လည္တာပါတ္တာ အေဖကလုံး၀မၾကိဳက္။
“မိန္ကေလးဆုိတာ ကုိယ္႕အိမ္ကၾကဴးရင္ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး” ဆုိျပီးစာအုပ္၊စာေပ
သူ႕အရြယ္နွင္႔သူဖတ္နုိင္ေအာင္၀ယ္ေပးခဲ႔တယ္။
ဒါပေမယ္႔အေဖ႔မ်က္စိေအာက္က၊အေဖ႔ရိပ္ေအာက္မခြါခ်င္ေပမယ္႔လည္း၊ ထုိင္ေနလုိ႔မရ
တဲ႔ေခတ္ၾကီးထဲမွာ ထရတယ္၊၊ ထလုိ႔မလုံေလာက္ျပန္ေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရျပန္တယ္။
အဲသလုိနဲ႔ ေလွ်ာက္လာလုိက္တာရပ္ေ၀းေျမျခားေရာက္တဲ႔ထိပါပဲ။
ကြ်န္မတုိ႔ေတြ ဘ၀ကုိအဲဒီလုိ ေရၾကည္ရာျမက္နုရာေရလုိက္သင္႔ငါးလုိက္သင္႕ျဖတ္သန္းေန
ၾကရေပမယ္႔ က်ီးလန္႕စာစားျဖစ္ေနၾကရတယ္။
ဒါဟာဘာေၾကာင္႔လဲဆုိ ကြ်န္မတုိ႔နုိင္ငံဟာ ေရခံ၊ေျမခံေကာင္းပါလွ်က္ကယ္နွင္႔ အရိပ္အာ၀ါသ
ေကာင္းမရွိေတာ႔ ရွိတဲ႔အရပ္ဆီခရီးနွင္ၾကရတယ္ေပါ႔။
ေရႊအျမဳေတနုိ၀င္ဘာလထုတ္္မဂၢဇင္းမွာ ဆရာေနဇင္လတ္က သူျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ႔ကာလ
တစ္ခုရဲ႕အေတြ႔အၾကဳံကုိသုတအျဖစ္ “အခ်ိန္တစ္ခုကုိ နားလည္ခံစားျခင္း”ဆုိျပီး ခ်ျပထားတာ
ေလးကုိဖတ္ခဲ႔ရပါတယ္။
ဆရာကဒီလုိေလးျပန္ဆုိထားျပန္တယ္..Quiet Revolutionဆုိတဲ႔ေခါင္းစဥ္နဲ႔ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္
မွာပါတဲ႔အာဏာရအိႏၵိယကြန္ဂရက္ပါတီမွ ရာဟူးရ္ ဂႏၵီရဲ႕ျပျပဳေျပာင္းလဲေရး အဆိုမိန္႔ေလး
“ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မညီမွ်မူ႕ထက္ အေရးပုိၾကီးတာက လူတုိင္းအခြင္႔အေရးရနုိင္ၾကဖုိ႔႔ပဲ”
တဲ႔ ဒီစကားေလးဟာမွတ္သားထုိက္တယ္လုိ႔ဆရာကခ်ျပထားတာေလးပါ။
ဆရာက ေနာက္ထပ္သူ႕ဆႏၵေလးကုိခ်ျပထားျပန္ပါေသးတယ္။
“ကုိယ္ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ကာလတစ္ခု၊နုဆဲ၊ပ်ိဳဆဲစိတ္ဓါတ္ခြန္အားၾကံ႕ခုိင္ဆဲမွာ ဘာမွလုပ္ခြင္႔
မရွိတဲ႔ ကာလမ်ိဳးနဲ႔မ်ိဳးဆက္သစ္တုိ႔ေ၀းပါေစလုိ႔ဆႏၵျပဳလုိက္ရပါတယ္။ စင္ကာပူက ၀ါရင္႔ဂိုခ်ဳပ္ေထာင္မွတ္ခ်က္ျပဳသြားတာေလးဘေမာင္သတိျပဳလုိက္ရတယ္။
ျမန္မာနုိင္ငံဟာ အေျခအေနေကာင္းတစ္ခုကုိ ရလုိက္ရင္ ဆယ္နွစ္အတြင္းဖြံ႔ျဖိဳးလာျပီး
ေနာက္ဆယ္နွစ္အတြင္း အာရွမွာအထင္ကရတုိးတက္လာတဲ႔နုိင္ငံတစ္ခုျဖစ္လာလိမ္႔မယ္။
သူေျပာတဲ႔စကားအတိအက်ေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီသေဘာပါတဲ႔စကားမ်ိဳးေျပာသြားတာ
အားရွိစရာအေတာ္ေကာင္းပဲ။ ဘေမာင္တုိ႔အသက္အရြယ္မ်ိဳးဆက္ေတြမွာ အဲဒီလုိတုိးတက္
နုိင္မူ႕ကုိျမင္ရဖုိ႔ အလွမ္းေ၀းခဲ႔ေပမယ္႔၊ဂုိခ်ဳပ္ေထာင္ၾကီးေျပာသလုိ ေနာင္အနွစ္ ၂၀မွာ
တုိးတက္တဲ႔နုိင္ငံၾကီးျဖစ္ဖုိ႔ ဥယ်ာဥ္မူးေတြၾကိဳးစားၾကလိမ္႔မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္တယ္။
ကံေကာင္းလုိ႔ ေနာင္ဘ၀ မကူးေသးရင္အဲဒီခ်ိန္မွာ ပီတိျဖာလုိက္ခ်င္ပါရဲ႕”
ဆရာ႔စာေလးကုိဖတ္ျပီးကြ်န္မအျမင္၊ကြ်န္မရူ႕ေဒါင္႔ကေနျပန္သုံးသပ္ၾကည္႔မိပါတယ္။
ျမန္မာနုိင္ငံဟာ အေျခအေနေကာင္းတစ္ခုကုိရလုိက္လုိ႔ ဆယ္စုနွစ္အတြင္း ဥယ်ာဥ္မူး
ၾကီးေတြေကာင္းလုိ႔ တုိးတက္ဖြံ႔ျဖိဳးလာခဲ႔မယ္ဆုိရင္ ေရခံ၊ေျမခံေကာင္းတဲ႔ေရႊျပည္ၾကီးမွာ
ကြ်န္မတုိ႔ေတြနုဆဲ၊ပ်ိဳဆဲ၊စိတ္ဓါတ္ခြန္အားၾကံ႕ခုိင္ဆဲအခ်ိန္မွာ ကာလတစ္ခုကုိပီတိျဖာျဖာနွင္႔
ျဖတ္သန္းလုိက္ခ်င္ပါဘိ။



****************************************************************************
စာကုိး။ ။ဒီေန႔ေစာေစာစီးစီး ၾကြက္စုတ္မ်ားစစ္ခံထိလုိ႔ စိတ္ထဲမွာျဖစ္ေပၚလာတဲ႔အေတြးေလးနဲ႔ေရာ
ေရးလုိက္ပါတယ္။ ဆရာေနဇင္လတ္၏သုတစာသားကုိ ကြ်န္မအျမင္ ကြ်န္မရူ႕ေဒါင္႔ကေန
ခ်ျပထားတာျဖစ္လုိ႔ စာဖတ္သူနွင္႔အျမင္ခ်င္းမတူနုိင္ခဲ႔ရင္ျဖင္႔ ၀ႏာၱမိပါ။
***************************************************************************
ေမတၱာအားျဖင္႔
ခုိင္နုငယ္