ပဲျမစ္စားေသာ ေယာက်ာ္း

စာေရးမယ္ဆုိျပီး ေကာက္ကာငင္ကာ ဘေလာပ္႔ေလး လုပ္ထားမိျပီးကာမွ။ စာေရးဖုိ႔ကုိ တြန္႔ဆုတ္ တြန႔္္ဆုတ္ လုပ္္ေန မိတဲ႔ကုိယ္႔ကုိ ကုိစိတ္တုိင္း မက်ျဖစ္ေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကြ်န္မက စာေရးခ်င္တာထက္ စာဖတ္ ရတာကုိ ပုိနွစ္သက္ မက္ေမာသူမုိ႔ ဘေလာပ္႔ရယ္ဆုိျပီး လုပ္ျဖစ္သြားတာပါ။ ဘေလာပ္႔ရယ္လို႔ တည္ေဆာက္ ္ျပီးသြားရင္ သူမ်ားခ်ေကြ်းတာကုိပဲ စားေနမဲ႔အစား ကုိယ္တုိင္လည္း ရသေသာ္လည္းေကာင္း၊ သုတ ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ဟာသေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျဖစ္ရပ္ဆန္းၾကယ္ အမွတ္တရ အစရွိသျဖင္႔ေပါ႔ အဲလုိေလး ေတြစာဖတ္သူအတြက္ ေရးနုိင္ရမွာေပါ႔လုိ႔ ေတြးမိရင္း တစ္ေၾကာင္းေရး နွစ္ေၾကာင္းျခစ္ လုပ္ကာ ေရးလုိက္ ရပါ ေတာ႔တယ္။

******

ခုတေလာ ကြ်န္မရင္ထဲမွာ လာျငိေနတဲ႔ အေတြးစ ေတြ႔ၾကဳံခံစား ေနမိတာေလးကုိ ပုိစ္႔တစ္ခု အျဖစ္ေရး ခ်င္ေန မိတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္မ စာတစ္ေၾကာင္း၊ေရးမယ္ဆုိ ေခါင္းစီး(ေခါင္းစဥ္)ကုိ အရင္ဦးဆုံး စဥ္းစားရတာပဲ ပထမဦးဆုံး ကြ်န္မ ေရးမဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေလးကုိ “ပဲျမစ္စားေသာ ေယာက်ာ္းမ်ား” လုိ႔ ေပးလုိက္မိတယ္။ ကုိယ္ေပးလုိက္ မိတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ကုိ ေသခ်ာ ျပန္ဖတ္ၾကည္႔ရင္း စဥ္းစားလုိက္ေတာ႔ ေခါင္းစဥ္တစ္ခု ေအာက္မွာ အားလုံးကုိ အက်ံဳး၀င္ ဆြဲသြင္း လုိက္မိသလုိ ျဖစ္သြားမွာ ဆုိးသည္႔အတြက္ “ ပဲျမစ္စားေသာ ေယာက်ာ္း” လုိ႔ပဲ ျပန္ေျပာင္း ေပးလုိက္ ္ပါတယ္။

လာျငိေနေသာ အေၾကာင္းအရာေလးက ဒီလုိပါ။ ကြ်န္မ အလုပ္မွာစ၀င္ကတည္းက တစ္ခါမွလုပ္ က်င္႔မရွိခဲ႔သည္ ္အလုပ္ကုိ သူေဌးက လုပ္ေပးဖုိ႔ညြန္းၾကား ပါေတာ႔တယ္။ တစ္ေန႔ကြ်န္မရဲ႕အလုပ္ရွင္သူေဌးက ကြ်န္မ လုပ္ရမည္႔ အလုပ္ကုိ လာရွင္းျပပါတယ္။ “ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္က house maids ေတြေရာက္မယ္ တစ္ဖက္ Customer ဆီကုိ မပုိ႔ခင္မွာ သူ႔ဆီက house maid တစ္ေယာက္ဟာ လုံေလာက္တဲ႔ အိမ္မူ႔ ကိစၥကြ်မ္း က်င္မူ႔ ရွိရမယ္လုိ႔ဆုိတယ္။” ဒါေၾကာင္႔ တစ္ဖက္ customer ဆီမပုိ႔ခင္ Indonesia အင္ဒုိနီးရွား House maid Supervisor ကtraining ေပးရမယ္။ ဒါကုိ ကြ်န္မက counsellor လုပ္ေပးရမယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။” ဒါနဲ႔ ကြ်န္မလည္း သူေဌး၏ အတည္ျပဳခ်က္ အတုိင္း ျမန္မာ house maid ေတြကုိtraining ေပးမဲ႔ေနရာကုိ ေရာက္သြားခဲ႔တယ္။

ျမန္မာ house maid လုိ႔အသံၾကား လုိက္ကတည္းက ရင္ထဲမွာ မသိမသာ နင္ေနမိတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။ မည္သည္႔ အလုပ္မဆုိ သမၼာအာဇီ၀ မွ်တရင္ မိမိဂုဏ္ယူတတ္ရင္ဂုဏ္ရွိတယ္လုိ႔္ဆုိေပမယ္႔။ ဒီလုိနုိင္ငံေလးမွာ အျခားေသာ အာရွနုိင္ငံေတြ ကသာ house maid ရယ္လုိ႔ လာလုပ္ၾကတာပါ။ ျမန္မာ house maidကေတာ႔ မရွိသေလာက္ ရွားပါတယ္။ လူဆုိတာကလည္း ခတ္တယ္ရယ္လုိ႔ပဲ ေျပာရမလားပဲ။ ကုိယ္႔ငခ်ဥ္မ ခ်ဥ္တယ္ရယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ တက္ၾကသလ ုိကုိယ္႔လူမ်ိဳးကုိ ပုိျပီးခ်စ္တတ္ၾကတယ္။

အျခား အာရွနုိင္ငံသူေတြ House maidလာလုပ္တာ ကုိယ္တုိင္ ျမင္ေတြ႔ေနရေပမယ္႔ ကြ်န္မရင္ထဲ ဘယ္လုိမွ မေနတာပဲ။ ေဟာ......... ကုိယ္႔ျမန္မာ လူမ်ိဳးရယ္လုိ႔ အသံၾကားလုိက္တာနဲ႔တင္ ကြ်န္မရင္ထဲ မသိမသာ လွဳပ္ခတ္ သြားမိတယ္။ သူမ်ားနုိင္ငံမွာ ကြ်န္ လာခံၾကတာခ်င္း အတူတူ ကုိယ္႔နုိင္ငံသားက အဆင္႔ျမင္႔တဲ႔ ကြ်န္ရယ္လုိ႕ ျဖစ္ခ်င္ေနေသးတာ။

House maid လုပ္မဲ႔ သူတုိ႔ေတြနဲ႔ ေတြ႔တယ္ဆုိ ကြ်န္မလည္း အားယူကာ ျပဳံးလုိ႔ နုတ္ဆက္ လုိက္တယ္။ သူတုိ႔ လည္း ကြ်န္မကုိ ျမင္တယ္ဆုိ ျမန္မာဆုိတဲ႔ အသိနဲ႔ အားရ၀မ္းသာ ႏုတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ကြ်န္မမိခင္အရြယ္။ သူမကုိျမင္ေတာ႔ ေဖာ္ျပလုိ႔မမွီနုိင္ေသာ ခံစားမူ႔မ်ိဳးနဲ႔ ရင္ထဲ နင္႔နင္႔ သည္းသည္းပါပဲ။ ဒါနဲ႕ကြ်န္မလည္း အန္တီအသက္ ဘယ္ေလာက္ ရွိသြားျပီလဲလုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ႔။

“သုံးဆယ္႔ခုနွစ္ပါသမီးတဲ႔” သုံးဆယ္႔ခုနွစ္နွစ္ လုိ႔ေျပာလုိက္တဲ႔သူမရဲ႕ရုပ္သြင္ဟာ ဇရာရဲ႕ျပရုပ္လား။ ေလာကဓံရဲ႕ ထုေထာင္မူ႔ ဒဏ္ေလးလားမသိ။သုံးဆယ္႔ခုနွစ္နွစ္္ဇရာမဟုတ္ပဲ ေလးဆယ္ေက်ာ္ငါး ဆယ္၀န္းက်င္ျဖစ္ေနတာပဲ။
သူမရဲ႕အသားအေရ ဆုိရင္လည္း တင္းတင္းရင္းရင္း ဆုိဆုိေျပေျပ မရွိေတာ႔ပဲ။ အသားအေရတုိ႔ဟာ ေနေလာင္ ကြက္လုိ ညိဳမဲမဲ အကြက္ေလးေတြသည္ ဟုိတကြက္ဒီတကြက္။ သူမရဲ႕ဆံႏြယ္ေတြကုိလည္းၾကည္႕အုံး ဆီးျပားနွင္႔ မည္သည္႔ အခ်ိန္ကတည္းက ေ၀းကြာေနခဲ႔သည္ မသိနီက်င္က်င္ အေရာင္အေသြးမရွိေတာ႔။

ထုိနီက်င္က်င္ အေရာင္အေသြး မရွိေတာ႔သည္႔ လိမ္ေကာက္ေကာက္ ဆံပင္ေလးကုိ ျမန္မာျပည္ကေန ဂုတ္္ေပၚ တင္ယုံ ညွပ္လာခဲ႔ဟန္တူ၏။ ခဏေနေတာ႔ သင္တန္းေပးမဲ႔ အင္ဒုိနီရွားသူက ကြ်န္မကုိ “ခုိင္ သူတုိ႔ ဆံပင္ေတြကုိ ညွပ္ ရမယ္ေနွာ္ house maid ဆုိတာ ဆံပင္တုိေနမ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းမွ ျဖစ္မယ္ လုိ႔ဆုိေတာ႔” ကြ်န္မလည္း “အန္တီ႔ ဆံပင္ညွပ္ရမယ္”လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ သူမ၏ နီက်င္က်င္အေရာင္ မရွိေတာ႔သည္႔ ဂုတ္ေပၚ၀ဲက် ေနေသာ ဆံႏြယ္ေတြထဲသုိ႔ သူမ၏ လက္သြယ္သြယ္ကေလး ငါးေခ်ာင္းကုိ ထုိးထည္႔ရင္း တရွုံ႕ွရွဳံ႕ငုိေတာ႔တယ္။

သူမ ငုိေနတာ ျမင္ေတာ႔ ကြ်န္မလည္း အားေပးစကား ေျပာဖုိ႔ရာ သူ႔လက္ကေလးကုိ စုပ္ကုိင္ရင္း “အန္တီရယ္ ဘယ္အရာမွ မျမဲပါဘူး သခၤါရပါ ညွပ္လုိက္ေနွာ္ အလုပ္အဆင္ေျပဖုိ႔ ပဲမဟုတ္ဖူးလား။” အဲဒီလုိ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ကြ်န္မ အားေပးစကား ေျပာလုိက္ရေပမယ္႔ ကြ်န္မရင္ထဲမွာေတာ႔ သူနဲ႔ ထပ္တူေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ရွိမေနခဲ႔ပါဘူး။ သူမ ငုိေနရင္းက စကားဆုိေလတယ္။ “အန္တီငုိတာ ကေလးေတြကုိ သတိရလုိ႔ပါကြယ္ ဒီဆံပင္ညွပ္ရမွာ နွေျမာလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး”တဲ႔။ “ကေလးေတြက ဘယ္အရြယ္ေတြလဲ”လုိ႔ ကြ်န္မ ေမးလုိက္္ေတာ႔။ “အၾကီးဆုံးသားက ဒီနွစ္ ဆယ္တန္း ေအာင္တာသမီးရဲ႕ စက္မူ႔တကၠသုိလ္ တက္ရမယ္။ အငယ္ေလး နွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္က ငါးတန္း၊ တစ္ေယာက္က ငါးနွစ္သမီးပဲရွိေသးတယ္။ သားၾကီးကုိလည္း ေက်ာင္း ဆက္တက္ေစခ်င္တယ္။ အငယ္ နွစ္ေယာက္ကလည္း စားအားေကာင္းတဲ႔ အရြယ္ေတြ ေရာက္ေနျပီ ျမန္မာျပည္ မွာကလည္း သိတဲ႔အတုိင္းပါပဲ သမီးရယ္ ဒီေန႔နဲ႔ နက္ဖန္ မတူတဲ႔ ေခတ္ထဲမွာ အစားအေသာက္ သေရစာေတြက ေတာ႔ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရိုးနုိင္ ္ဘူး။ အိမ္ေရွ႕ ေစ်းသည္လာတုိင္း ၀ယ္မေကြ်းနုိင္ေတာ ႔သူတုိ႔ေလးေတြကုိ ၾကည္႔ျပီး စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ ဒီအတုိင္း လက္ပုိက ္ထုိင္္ၾကည္႔ေနရမွာ ထက္စာရင္ ဒီကုိ ထြက္လာျပီး တစ္လ တစ္သိန္းေလာက္ ပုိ႔နုိင္ရင္ပဲ သူတုိ႔ စားခ်င္ တာေလး ေတြ။ သူတုိ႔၀ယ္ခ်င္ ၀တ္ခ်င္တာေလးေတြ လုပ္ေပးနုိင္ေအာင္လုိ႔ သာထြက္လာခဲ႔ရတာ။ ခေလးေတြကုိ ထားခဲ႔ရတာ စိတ္မခ်ဘူး။” မ်က္ရည္ စက္လက္နဲ႔သူမ ေျပာျပေနရွာတယ္။

မိခင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ေမတၱာဟာ ဖြင္႔ဟ၀န္ခံ ျပစရာမလုိ သူမရဲ႕မ်က္ရည္ ေတြက သက္ေသပါပဲ။ ကြ်န္မ သူမကုိ ေျပာသင္႔ မေျပာသင္႔ မစဥ္းစားနုိင္ေတာ႔ပဲ “အန္တီ႔ အမ်ိဳးသားကုိ လာခုိင္းရမွာလုိ႕”ေျပာလုိက္ေတာ႔။ “အန္တီ႔ ေယာက်ာ္းက အရက္ေသာက္တယ္။ သူ႕အာရုံထဲမွာ အရက္ ကလြဲရင္ ဘာမွရွိေတာ႔တာ မဟုတ္ဘူး။ ခုနက ေျပာတဲ႔ ခေလးေတြကုိ စိတ္မခ်ဘူးဆုိတာ အဲတာေတြပါတယ္။” သူမရဲ႕ စကားေတြကုိ ဆုံးေအာင္ နားမေထာင္ ျဖစ္ေတာ႔ပဲကြ်န္မရဲ႕အေတြးေတြ အေ၀းတစ္ေနရာ ကုိလြင္႔ပါသြားေတာ႔တယ္။

***

ကြ်န္မတုိ႔ ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္က အေမေျပာျပဖူးတဲ႔ ဇာတ္လမ္း ရာဇ၀င္ေလး တစ္ခုကုိသြားျပီး သတိရမိတယ္။ အေမက ကြ်န္မတုိ႔ကုိ သြန္သင္ဆုံးမ လုိတဲ႔အခါ ေရွးက ပုံျပင္၊ရာဇ၀င္ ဇာတ္လမ္း၊ ပုံတုိပါတ္စ စုံလင္စြါနဲ႔ ရွင္းျပ တတ္တယ္။ အေမ ေျပာျပခဲ႔ဖူးတဲ႔ ရာဇ၀င္ေလးက “ပဲျမစ္စားေသာ ေယာက်ာ္း” ဟုိး အရင္တုန္းကေပါ႔ စစ္ၾကီး
ျဖစ္လုိ႔ အသက္ကုိ က်ည္ဆံေတြ ထဲပါမသြားဖုိ႔အေရး ေျပးၾက လႊားၾကရတယ္။ အဲဒီခ်ိန္မွ မိသားစုလုိက္ ေျပးၾက လႊားၾက ရတယ္ေပါ႔။ ဒီအထဲက မိသားတစ္စုက ေျပးလႊား ေနၾကရင္းက တစ္ေနရာ အေရာက္ သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္ ေလးမွာ ထုိင္နားခဲ႔ၾကတယ္။

အေန႔ေန႔ အရက္ရက္ ေျပးလႊား ေနၾကရေတာ႔ လူၾကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕၀မ္းတထြာဟာ အသိဥာဏ္ေၾကာင့္ ခ်ဳပ္တည္း နုိင္ေပမယ္႔။ ကေလးေတြရဲ႕၀မ္းတထြာ ကေတာ႔ အသိဥာဏ္ မမွီေသးတဲ႔ အရြယ္ ဆာေလာင္မူ႔ကုိ မခ်ဳပ္တည္း နုိင္ေတာ႔ ငုိျပီး အစာေတာင္းၾကတယ္။ မိခင္ျဖစ္သူက ကေလးေတြ ငုိျပီး အစာေတာင္း ေနတာကုိ ုိမၾကည္႔ရက္ ေလေတာ႔ ေယာက်ာ္း ျဖစ္သူကုိ စားစရာ တစ္ခုခု အရွာခုိင္းတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေယာက်ာ္း ျဖစ္သူက ဘာေျပာ လုိက္သလဲဆုိ“အသက္ကုိ ေတာင္မနည္း လုေျပးေနရတာ စားစရာက ဘယ္ကရမွာလဲ။” ကေလးေတြ ငုိေနတာကုိ ၾကည္႔ျပီး “တိတ္တိတ္ ေနၾကစမ္း ငါတစ္ေရးေလာက္ ေမွးလုိက္အုံးမယ္” ထုိသုိ႔ စကားဆုိရင္း ေခြအိပ္ေန ေတာ႔သတဲ႔။ မိခင္ျဖစ္သူက ကေလးေတ ငုိျပီး အစာေတာင္းေနတာကုိ မၾကည္႔ရက္ ေလေတာ႔ ဟုိဟုိ ုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည္႔ရင္း အရြက္ေတြ စိမ္းစိမ္းစုိစုိ ေနတဲ႔ပဲပင္ေလး တစ္ပင္ကုိ သြားေတြ႔တယ္။ ထုိပဲပင္ဟာ အရြက္ ကုိစားလုိ႔မရေပမယ္႔ သူ႔အျမစ္ကုိ စားရင္ ခဏတာ ဆာေလာင္ မူ႔ကုိေတာ႔ ေျပေစတယ္ လုိ႔ဆုိတယ္။

ဒါနဲ႔ သူမလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ပဲပင္ေလးက အျမစ္ေပၚလာေအာင္ လက္ကေလးနဲ႔ တူးစြေနတာေပါ႔ေလ။
ပဲအျမစ္ ကေလးကုိ ျမင္ေတြ႔ရခ်ိန္မွာ သူမ ဆြဲနုတ္လုိက္တယ္။ သူမလည္း ေန႔ရက္မ်ားစြါ အစာမစားခဲ႔ရေလေတာ႔ သူမ အားနဲ႔ ပဲျမစ္ကေလး ပါေအာင္ မနုတ္နုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေယာက်ာ္း ျဖစ္သူကုိ လွမ္းေခၚျပီး ပဲျမစ္ကေလးကုိ ကူနုတ္ေပးဖုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ႔။ ေယာက်ာ္း ျဖစ္သူက အနားကုိ ေရာက္လာျပီး ပဲျမစ္ ကေလးကုိ ေတြ႔တယ္ဆုိ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ဆြဲနုတ္ျပီး သူ႔ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည္႔လုိက္သတဲ႔။ ထုိအန္တီရဲ႕ ေယာက်ာ္းသည္လည္း ပဲျမစ္စားေသာ ေယာက်ာ္းေလလား၊ မိမိဆာေလာင္မူ႔ စိတ္ဆႏၵ တစ္ခုတည္းကုိ ပဲၾကည္႔တတ္တဲ႔ ေယာက်ာ္း ေလလားရယ္လုိ႔ကြ်န္မေတြးေနမိတယ္။

ကြ်န္မ အသိအျမင္ ခြဲျခားတတ္သည္႔ အရြယ္ကစလုိ႔ ရုပ္ရွင္ မင္းသားၾကီး ဦးေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ ဇာတ္ကား ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကုိ မလြတ္တမ္း ၾကည္႔ခဲ႔တယ္။ သူ႔ ဇာတ္ရုပ္ေတြဟာ ပညာေပး ဇာတ္ရုပ္ေတြ မ်ားပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ဟိန္း ေနာက္ဆုံး လူ၀တ္လဲကာနီး အခ်ိန္ေတြမွာ မိသားစု ပညာေပး ဇာတ္ကားေတြကုိ အမ်ားဆုံး ရုိက္ခဲ႔တယ္။ ဒီအထဲ က မိသားစု ပညာေပး ဇာတ္၀င္ခန္း တစ္ခုမွာ ဦးေက်ာ္ဟိန္း ခ်ျပသြားတဲ႔ ဒုိင္ယာေလာ႔ခ္ စကားအေျခအတင္ခန္း
ေလးကုိ မွတ္မိေနေသးတယ္။ (ဇာတ္ကား အမည္ကုိေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ သည္မုိ႔ မေသခ်ာမွာ ဆုိးသည္႔ အတြက္ ထည္႔မေရးေတာ႔ပါ။)

“တာ၀န္ဆုိတာ လူေနမ ူ႔မိမိပါတ္၀န္းက်င္ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ပဲရွိေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မိသားစု ဆုိတဲ႔ ေနရာမွာလည္း တာ၀န္ဆုိတာရွိတယ္။ ဖခင္ကလည္း ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္၊ မိခင္ကလည္း မိခင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕တာ၀န္၊ သားသမီးကလည္း သားသမီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္”အဲသလုိ တာ၀န္ အသီးသီးရွိၾကတဲ႔ အထဲမွာ ေမတၱာေတြ၊
ဂရုဏာေတြ၊ အၾကင္နာေတြ ခဏ ေဘးဖယ္ထားအုံး ကုိယ္႔တာ၀န္ကုိ ေက်ပြန္မွ လူပီသတယ္ လုိ႔ဆုိတယ္။

ထုိ တာ၀န္ထဲမွာ ေမတၱာေတြ၊ ဂရုဏာေတြ၊ အၾကင္နာေတြ ေပါင္းထည္႔ လုိက္ရင္ တာ၀န္ ေက်လူပီသတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ အျပင္ တုနုိင္းမမွီ နုိင္တဲ႔သူ၊ စံထားထုိက္တဲ႔ သူေတြ ျဖစ္လာမွာ ဧကန္မလြဲပါ။ေလာကမွာ တုနုိင္း မမွီနုိင္ေသာ စံထားထုိက္ေသာ ဖခင္ေကာင္း ၊ေယာက်ာ္းျမတ္ေတြ ရွိခဲ႔ၾကသလုိ၊ ပဲျမစ္စားေသာ ေယာက်ာ္းမ်ား လည္း ရွိေနအုံးမွာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီစာပုိဒ္ ကေလးဖတ္မိရင္ျဖင္႔ ပဲျမစ္စားေသာ ေယာက်ာ္းမ်ား အျဖစ္မွ ကင္ေ၀း နုိင္ပါေစလုိ႔။ ေတာင္းစု ဆုိရင္း အေရးအသား အမွားပါ ရင္ျဖင္႔ ခြင္႔လြတ္ပါလုိ႔ ေတာင္းပန္ကာ ေစတာနာ ထားေရး သားလုိက္ရပါသည္။

*********************************************************************************

ျဖည္႔စြက္ခ်က္။ ။ ကြ်န္မ ယခု ေရးေသာ စာတစ္ပုဒ္သည္။ မည္သူ႔ အားမွ် ထိလုိက္ နစ္နာေစ လုိေသာ စိတ္ဆႏၵ ျဖင္႔ ေရးသားခဲ႔ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဒါ႔အျပင္ အထူး ေျပာၾကား လုိသည္က ဖခင္တစ္ေယာက္၏ ေမတၱာ အားရွံု႕ခ် ေရး သားထားသည္ မဟုတ္ပါ။ ဖခင္တစ္ေယာက္၏ တာ၀န္၊ ေမတၱာမ်ား လစ္လပ္ ေနသည္ရွိေသာ္။ လစ္လပ္ ေန သည္႔ ေနရာေလးအား ျဖည္႔စြက္ေစလုိေသာဆႏၵျဖင္႔ ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ပုံေလးအားထုိေနရာေလးမွယူထားပါသည္။

*********************************************************************************
ေမတၱာအားျဖင္႔
ခုိင္နုငယ္