အမွတ္တရဆီသုိ႔.....အလြမ္း

“ဘ၀ဆုိတာ အမွတ္တရမ်ားစြာနဲ႕စီခ်ယ္ထားခဲ႔ေလသလားနုငယ္ရယ္။”
ထုိသုိ႔တုိက္ဆုိင္မူ႔ေတြနွင္႔ၾကဳံလာတုိင္းတဖြဲ႔တႏြဲ႔ေျပာတတ္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕စကားသံတုိ႔
ျပန္ၾကားေယာင္လုိ႔ေနမိတယ္။
အတိတ္ဆီကအမွတ္တရေတြထဲမွာတစ္ခ်ိဳ႕ေသာအမွတ္တရတုိ႕သည္
ေမ႔ပစ္နုိင္သူေတြအတြက္ျပကၡဒိန္္ေဟာင္းတစ္ခုေလာက္ေတာင္အသုံးမ၀င္နုိင္ေတာ႔
ေပမယ္႔ေမ႔ပစ္လုိ႔မရနုိင္သူေတြအတြက္အတိတ္ဆီကတစ္ခ်ိဳ႕ေသာအမွတ္တရေလး
ေတြကအရိပ္ကေလးတစ္ခုလုိပါပဲ။ အတိတ္ဆုိတာ ပစၥဳန္ပၸာန္တုိ႔ရဲ႕ေျခရာလုိ႔ ကဗ်ာေတြက်ဴးရင္႔ခဲ႔ၾကသလုိ ထုိအတိတ္ကုိေျခရာေကာက္လုိ႔မရနုိင္ေတာ႔ေပမယ္႕အမွတ္တရအျဖစ္ေတာ႔ရွိေနခဲ႔ၾကတာပါပဲ။
အတိတ္ဆီကတစ္ခ်ိဳ႕အမွတ္တရေလးေတြက ၾကည္နူးစရာေကာင္းသလုိ။
တစ္ခ်ိဳ႕အမွတ္တရေလးေတြကလည္း ရယ္စရာဟာသေလးေတြရွိေနတတ္တယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာအမွတ္တရေလးေတြကေတာ႔ ခါးသက္သက္နဲ႔အက်ည္းတန္လြန္းလွတယ္။
ထုိအထဲက ကိုယ္တုိင္ေခါင္းစဥ္တပ္လုိ႔ မရနုိင္ခဲ႔တဲ႔ အမွတ္တရေလး ကြ်န္မဘ၀ထဲမွာ ရွိေနျဖစ္ခဲ႔တယ္။
ဒီေနေတာ႔တုိက္ဆုိင္မူ႕လုိ႔ပဲေျပာရမလား.. ေခတ္ေဟာင္းေတးသီခ်င္းေတြၾကိဴက္တဲ႔ အမ
အလုပ္ကျပန္ေရာက္တယ္ဆုိ..ခ်က္ျပဳတ္ေရမိုးခ်ိဳးး.ထမင္းစားေသာက္ျပီးတာနဲ႔ လြမ္းမုိးရဲ႕
“ခ်စ္ရက္ရွည္ရွည္အင္းလ်ားေျမ”သီခ်င္းကုိ အၾကိဳက္ဖြင္႔ျပီးျငိမ္႔ေနတာေပါ႔။ ကြ်န္မကေခတ္ေဟာင္းေတးသီခ်င္းေတြကုိ
တသီးတသန္႕ၾကီး နားမေထာင္ျဖစ္ေပမယ္႔ ဖြင္႔မဲ႕သူရွိရင္နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္မက ရက္(ပ္)ပါသမား စိတ္လုိလက္ရေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ရက္(ပ္)ရက္ပါ
သီခ်င္းေတြကုိ နားေထာင္ရတာလည္း ၾကိဳက္နွစ္သက္သူ။
ဒါနဲ႔ လြမ္းမုိးရဲ႕ “ခ်စ္ရက္ရွည္ရွည္ အင္းလ်ားေျမ” ဆီက “ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ စိန္ပန္းေတြလည္း
~~~~ေျမမွာက်ဲျပန္႔ေန ကံ႔ေကာ္ပန္းေတြနဲ႔အတူ သူနဲ႔ေတြ႔ရာနယ္ေျမ~~~~~တကၠသုိလ္
သုိ႔မဟုတ္ ျမကြ်န္းသာ အင္းလ်ားကန္ေျမ”
ထုိသီခ်င္းသံနွင္႔အတူ ကြ်န္မလည္းေမ်ာပါသြားေတာ႔တယ္။သီခ်င္းနွင္႔အတူ အတိတ္ဆီက အမွတ္တရအရိပ္တုိ႕သည္္ကြ်န္မရင္ထဲသုိ႔တုိး၀င္နုိးစြေနေလေတာ႔တယ္။
သူနဲ႔ေတြ႔ရာနယ္ေျမ တကၠသိုလ္ေျမဆီက ကြ်န္မတိတ္တိတ္ေလးၾကိတ္ေၾကြေနခဲ႔ရဖူးတဲ႔သူ႕ကုိ
သတိရသြားမိတယ္။

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

ကြ်န္မတုိ႔ေတြရဲ႕တကၠသိုလ္နယ္ေျမက မေကြးျမိဳ႕ေတာ္တကၠသုိလ္ အညာသူ၊အညာသား
၊ေက်းေတာသူ၊ေက်းေတာသားေတြအစုံအလင္နဲ႔နယ္စုံရပ္စုံကလာတက္ၾကတဲ႔
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးေပါ႔။
ျမန္မာနုိင္ငံရဲ႕ အစည္းကားဆုံးျမိဳ႕ေတာ္စာရင္းမ၀င္ျဖစ္ေပမယ္႔ မေကြးျမိဳ႕ေတာ္ဟာ
ေက်ာင္းရာသီဆုိ အလြန္စည္ကားတဲ႔ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ပါ။
စက္ဘီး၊ဆုိင္ကယ္ဆုိတာ ေရွာင္ရင္လုံး၀မလြတ္နုိင္ဘူး။ ေက်ာင္းေတြပိတ္ရင္ေတာ႔ျဖင္႔
တကၠသုိလ္နယ္ေျမက သစ္ရြက္တုိ႔ရဲ႕ေၾကြသံသဲ႔သဲ႔ကုိေတာင္ၾကားေနရတဲ႔ျမိဳ႕ေတာ္ေပါ႔။
(ယခုေတာ႔ စည္ကားေနျပီးလား မေျပာတတ္)။
ကြ်န္မတုိ႔နယ္ကေန မေကြးျမိဳ႕ဆီကားစီးရင္ အနည္းငယ္အလွမ္းေ၀းတာမုိ႔ ညေနေစာင္းမွ
ျမိဳ႕ထဲေရာက္တယ္။ တကၠသုိလ္အရိပ္ကုိ ခုိလွုံဖုိ႔ ကြ်န္မတုိ႕ေက်းေတာသူ၊ေက်းေတာသား
ခုနွစ္ေယာက္အဖြဲ႔ မေကြးျမိဳ႕ေတာ္ဆီခ်ီတက္ခဲ႔ၾကတဲ႔ထုိေန႕ေလးကုိလည္းမွတ္မိေနေသးတယ္။
ေက်းေတာသူ၊ေက်းေတာသားေတြပီပီ အေဆာင္ကုိ ၾကိဳတင္ ဘုိကင္ခ်ိတ္မထားရေလေတာ႔။
ျမိဳ႕ေပၚေရာက္တယ္ဆုိ အေဆာင္ကမရ ဒါနဲ႔ ခုနွစ္ေယာက္အဖြဲ႔မွာပါတဲ႔ေက်းေတာသား
သုံးေယာက္က လုံးခ်င္းအိမ္ငွားမယ္ဆုိျပီးထြက္သြားၾကေလရဲ႕။
ကြ်န္မတုိ႔ ေက်းေတာသူေလးေယာက္ကေတာ႔ ေမတၱာေဆာင္ေရွ႕မွာသူတုိ႔ျပန္အလာကုိ
ေစာင္႔ရင္းဖိနပ္ေလးေတြဖင္ခုထုိင္လုိ႔ မုိးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္သြားပါေလေရာ။
ဒီလုိနဲ႔ အေဆာင္ရွင္အေဒၚၾကီးက ကြ်န္မတုိ႔ေက်းေတာသူေလးေယာက္ကုိ သနား၍လား၊
သူတြက္ေျခကုိက္ေအာင္ပဲလားမေျပာတတ္ ေနရာစီစဥ္ေပးမယ္ဆုိျပီး ဇြတ္အတင္း
ေခၚေနေတာ႔ကြ်န္မတုိ႔လည္း မတတ္သာတဲ႔အဆုံး မုိးကခ်ဳပ္ေနျပီျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္ရွာထြက္သြားတဲ႔ေက်းေတာသားသုံးေယာက္ကလည္းေပၚမလာေသး အေဆာင္ရွင္
အေဒၚၾကီး ခ်ေပးတဲ႔ေနရာေလးမွာပဲ ပါလာတဲ႔အထုပ္ေလးေတြကုိေနရာခ်ေနတုန္းမွာပင္
ဟုိသူကေက်ာ္သြားလုိက္၊ဒီလူကတက္နင္းသြားလုိက္နဲ႔ ကြ်န္္မလည္း အေဆာင္
ေနရာမရတာရယ္၊ ခရီးပန္းတာေတြပါေရာသြားျပီး ေဒါသတုိ႔ ငယ္ထိပ္ဆီအလိပ္လုိက္တက္
လာေတာ႔တယ္။ ကုိယ္႔အထုပ္ေလးကုိ စက္ကနဲျပန္ဆြဲယူရင္း အေဆာင္ရွင္အေဒၚၾကီးကုိ
ဟန္ေဆာင္ကာအျပံဳးစြက္လုိ႔ အန္တီရယ္ ဒီေနရာမွာေတာ႔မေနပါရေစနဲ႔လုိ႔စကားဆုိရင္း
အေဆာင္ေရွ႔လမ္းမဆီ ေစာေစာဆီကထုိင္ခဲ႔တဲ႔ေနရာေလးမွာပဲ ေက်းေတာသားသုံးေယာက္
ျပန္အလာကုိ ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနမိေတာ႔တယ္။
က်န္တဲ႔ေက်းေတာသူ သုံးေယာက္ကလည္း မ်က္လုံးေလးေတြကလယ္ကလယ္နဲ႔ ကြ်န္မေနာက္က
ပါလာၾကေလရဲ႕။
အေဆာင္ရွင္အေဒၚၾကီးေပးခဲ႔သည္႔ ေနရာက ေလွကားတက္ အေဆာင္ကုိၾကိဳတင္မစီစဥ္ထား
သည္႔ ကုိယ္႕ကုိပဲအျပစ္တင္ရေလမည္လား၊အေဆာင္ရွင္အေဒၚၾကီးကုိပဲ အျပစ္တင္ရေလမည္လား၊ အေတာ္နွင္႔ေပၚမလာေသးသည္႕ေက်းေတာသားသုံးေယာက္ကုိပဲ
အျပစ္တင္ရေလမည္လား ဘယ္သူ႔၊ဘယ္သူ႕ကုိအျပစ္တင္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ
ေက်းေတာသားသုံးေယာက္ဆုိက္ဆုိက္နွင္႔ေပၚလာတယ္။
သူတို႔မ်က္နွာေလးေတြကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ျပံဳးစစနွင္႔ “အိမ္ရလာခဲ႔ျပီ လုံးခ်င္းအိမ္ေတာ႔မရဘူး
အိမ္ရွင္နွင္႔အတူပဲေနရမွာ ဒါေပမယ္႔ ငါတုိ႔ကုိအေပၚထပ္တစ္ခု
လုံးငွားမယ္အိမ္ကအေတာ္က်ယ္တယ္နင္တုိ႔မိန္ကေလးေတြအတြက္အခန္းသီးသန္႔လည္း
ပါတယ္။ ငါတုိ႔ထက္အရင္ေရာက္ေနတဲ႔ ေရနံေခ်ာင္းသားေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရယ္..
ငါတုိ႔ရယ္ဆုိအားလုံးေပါင္းရွစ္ေယာက္ေနရမယ္။ေစ်းကအေဆာင္ေတြထက္တစ္ဆခြဲမ်ားတယ္။”
ထုိသုိ႔စကားဆုိရင္း ေက်းတားသားသုံးေယာက္က ဘယ္လုိလဲဆုိသည္႕မ်က္နွာေပးနွင္႔ေမးလာသည္႔မုိ႔
မဆုိင္းမတြန္႔ပင္ ကြ်န္မတုိ႔လည္းေခါင္းျငိမ္႔အတည္ျပဳခဲ႔ၾကရေလသည္။
တစ္ဆခြဲမက နွစ္ဆဆုိလည္းထုိအခ်ိန္မွာ စဥ္းစားေနဖုိ႔အခ်ိန္မရွိေတာ႔ျပီမုိ႔ သူတုိ႔ငွားထားတဲ႔အိမ္ဆီကုိ သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ငွားလုိ႕ကြ်န္မတုိ႔ေရာက္သြားခဲ႔ၾကတယ္။
ထုိအိမ္ကိုေရာက္ေတာ႔ အေတာ္ပင္ေမွာင္ေနျပီ အရင္ေရာက္နွင္႔ေနသူေရနံေခ်ာင္းသားဆုိသူ
သူကကြ်န္မတုိ႔အထုပ္ေလးေတြကုိလာ၀ုိင္းကူသယ္ေပးေလသည္။
ထုိညကေတာ႔ တစ္ေနကုန္အေတာ္ကုိ ပင္ပန္းေနသည္မုိ႔ သူ႔ကုိပင္ေက်းဇူးစကားမေျပာနုိင္။
ညအေမွာင္မွာေရနံေခ်ာင္းသားဆုိသူ သူ႔ကုိ အသားမဲမဲနွင္႔အညာသားလုိ႔ပဲ ကြ်န္မကတြက္ဆ
ထားလုိက္သည္။
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
မနက္လင္းေတာ႔ကြ်န္မတုိ႔အဖြဲ႔အတြက္သူက ေကာင္ညွင္းေပါင္းနွင္႔ လဖၻရည္၀ယ္ထား
ေပးသည္။ သူ၀ယ္ေပးထားသည္႔ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနွင္႔လဖၻရည္ကုိ စားရင္းေသာက္ရင္း
အလုိက္သိတတ္တယ္မဆုိးဘူးဟု ကြ်န္မတုိ႔အခ်င္းခ်င္းတီးတုိးေျပာေနခ်ိန္မွာပင္
“အိပ္ယာကနုိးၾကျပီလား ညကခရီးအေတာ္ပင္ပန္းသြားၾကတယ္ထင္တယ္”ဟု
နုတ္ဆက္စကားဆုိရင္း အျပင္ကျပန္လာတဲ႔သူ႕ကုိၾကည္႔မိခ်ိန္မွာေတာ႔ ကြ်န္မသူ႕ကုိ
အားနာေနမိသည္။
ညဦးဆီက သူ႔ရဲ႕ရုပ္သြင္ကုိကြ်န္မေကာက္ခ်က္ခ်ထားသည္နွင္႔ တက္တက္စင္ေအာင္လြဲ
ေနခဲ႔သည္။
သူကကြ်န္မထင္သလုိအသားမဲမဲနွင္႔အညာသားမဟုတ္၊ အသားျဖဴျဖဴနွင္႔အညာသား
အရပ္ျမင္႔ျမင္႔၊မ်က္ခုံထူထူ၊နွာတံဆင္းဆင္းနွင္႔အေတာ္ၾကည္႔ေကာင္းသည္႕သူ။
ထုိေန႔မွာပင္ ကြ်န္မတုိ႔ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္မိတ္ေဆြဖြဲ႔ျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္။
ကြ်န္မတုိ႔ယူထားသည္႔ဘာသာရပ္ ေမဂ်ာက သူနွင္႔အတူပဲမုိ႔ သူတက္သည္႔၀ုိင္းက်ဴရွင္မွာပင္
ကြ်န္မတုိ႔လုိက္တက္ျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္။
ဘယ္သြားသြား၊ဘယ္လာလာကြ်န္မတုိ႔ေက်းေတာသူအဖြဲ႕နွင္႔ သူက အဖြဲ႔ညီသည္။
ထုိအဖြဲ႕မွာ ကြ်န္မကအမ်ားနွင္႔မတူ တစ္မူထူးသည္႔ေက်းေတာသူအားလုံးထဲမွာဆရာလုပ္လုိက္ရမွ
ေက်နပ္သူ ။ ထုိသုိ႔ဆရာလုပ္တတ္သူကြ်န္မကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြကအျမင္ကတ္ပုဒ္မနွင္႔
တီရွယ္ဟုေခၚသည္ကုိပင္သူကလည္းကြ်န္မကုိ တီရွယ္ဟုသာေခၚခဲ႔သည္။
ကြ်န္မတုိ႔အဖြဲ႔မွာ အစအေနာက္သန္လြန္းသလုိ ရယ္စရာဟာသတုိ႔ကုိျဒပ္တူနာမ္တူက်ေအာင္
ေျပာတတ္သည္ကကြ်န္မ။ ထုိသုိ႔ရယ္စရာေျပာတဲ႔အခါသူကအျခားေသာေယာက်ာ္းေလးမ်ားက႔ဲဲသုိ႔
ဟားတုိက္ရယ္ေလ႔မရွိ သူမ်ားေတြခြက္ထုိးခြက္လန္ရယ္ေနခ်ိန္မွာသူကျပဳံးစိစိမွ်သာ။
ထုိအခါ ကြ်န္မကမေက်နပ္သည္႔ေလသံနွင္ဘာျဖစ္လုိ႔လုိက္မရယ္တာဟုေမးတတ္တဲ႔ခါ
“ တီရွယ္ကလည္း ရယ္ေနတယ္ေလ” ဟု ကြ်န္မရဲ႕အမူအယာကုိၾကည္႔ရင္း ထုိခါက်မွ
သေဘာက်စြါ တခိခိရယ္ေလသည္။ ထုိ႔ထက္မပုိခဲ႔သိမ္ေမြ႔လွသည္႔ သူရဲ႕အျပဳံးစိစိတုိ႕ကုိ
တိတ္တိတ္ေလးရင္ခုန္ခဲ႔ရသူကကြ်န္မ။
ၾကည္လင္ေတာက္ပလြန္းသည္႔ သူရဲ႕အညိဳေရာင္မ်က္၀န္းေလးေတြနွင္႔ဆုံလာတုိင္း
ကြ်န္မနွလုံးသားတုိ႔တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလးလွဳပ္ခတ္လုိ႔သြားရသည္။
တစ္ခ်က္..တစ္ခ်က္သူ႔အၾကည္႔တုိ႔နွင္႔ဆုံလာတုိင္း တုိက္ဆုိင္မူ႔လား သူရဲ႕ဂရုတစုိက္
အၾကည္႔လား ကြ်န္မမခြဲျခားတတ္ခဲ႔ေပမယ္႔ အညိဳေရာင္သူရဲ႕မ်က္၀န္းေလးေတြဟာ
ကြ်န္မရင္ခြင္ကုိေႏြးေထြးေစခဲ႔တာေတာ႔အမွန္ပင္။
တစ္ေန႔႔က်ဴရွင္ကအျပန္အစအေနာက္သန္လြန္းသည္႔ကြ်န္မကုိ က်ဴွရွင္ကေကာင္ေလး
တေယာက္နွင္႔သူလုိက္စေနခဲ႔သည္။ တစ္လမ္းလုံးစလာခဲ႕သည္႔သူ႕ကုိ ကြ်န္မစကား
တစ္ခြန္းမွမတုံ႕ျပနျ္ဖစ္ခဲ႔။
အိမ္ေရာက္ေတာ႔လည္း က်ဴရွင္ကထုိေကာင္းေလးနွင္႔ပင္ထပ္စေနျပန္သည္။
ကြ်န္မကုိ က်ဴရွင္ကထိုေကာင္ေလးၾကိတ္ေၾကြေနသည္။ခုိးခုိးၾကည္႔တာသူျမင္သည္ဟု
အထြန္႔တက္လာသည္႔သူ႔စကားတုိ႔ေၾကာင္႔ ကြ်န္မရဲ႕သည္းခံနုိင္းမူ႔အတုိင္းအတာတုိ႔သည္
လည္းအစြန္းဆုံးထိေရာက္သြားခဲ႔ေလသည္။
လက္ထဲကလြယ္အိတ္ကုိပစ္ေပါက္လုိက္ရင္း သူ႕ကုိအသံကုန္ျပန္ေအာ္မိေလသည္။
ထုိေန႔ကစလုိ႔သူနွင္႔ကြ်န္မတုိ႔စကားမေျပာျဖစ္ၾကေတာ႔ ကြ်န္မကုိသူအမ်ိဳးမ်ိဳးေတာင္းပန္ခဲ႔သည္
ကုိပင္ ကြ်န္မလက္မခံခဲ႔။ သူနွင္႔ေ၀းေ၀းမွာ ကြ်န္မအတတ္နုိင္းဆုံးေရွာင္ေနျဖစ္ခဲ႔သည္။
အရင္ကေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းခဲ႔ေသာ ကြ်န္မတုိ႔အဖြဲ႔မွာေလးမွာ အရင္လုိဆူညံဆူညံ
တစ္ေယာက္နွင္႔တစ္ေယာက္ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္သံတုိ႔လည္း တစ္ေျဖးေျဖးနွင္႔ဆိတ္သုန္း
လာခဲ႔တယ္။ ကြ်န္မတုိ႔နွစ္ဦးၾကား ရန္ပြဲေလးကုိ ရင္ၾကားေစ႔နုိင္ဖုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြေျဖာင္႔ဖ်
ခဲ႔ေပမယ္႔ကြ်န္မေခါင္းမာလြန္းသူပီပီ ျငင္းပယ္ခဲ႔သည္။

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

စာေမးပြဲေတြေျဖျပီးေနာက္ဆုံးရက္မွာေတာ႔ ကြ်န္မတုိ႔အဖြဲ႕ျမသလြန္ဘုရားကုိသြားမည္ဟု
ဆုံးျဖတ္ထားၾကသည္။ ဘုရားကုိစက္ဘီးနွင္႔ သြားမွာမုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနွင္႔သူေစာစီးစြါတုိင္ပင္
ထားပုံရသည္။ ဘုရားသြားဖုိ႔အဆင္သင္႕ျဖစ္ေနတဲ႔ကြ်န္မေရွ႕ကုိ စက္ဘီးေလးထုိးရပ္ရင္း
“တီရွယ္ဒီေန႔ေတာ႔ က်ေနာ္႔စက္ဘီးမွာစီးပါ။ ေတာင္းပန္တယ္ေနွာ္”
ဆုိသည္႔သူ႕ရဲ႕ျပံဳးစိစိ ၾကည္႔လဲ႔လဲ႔မ်က္၀န္းေလးေအာက္မွာ ကြ်န္မမာနေလးယုိင္လဲလုိ႔
သြားခဲ႔ရတယ္။
လူရွဳပ္ရွဳပ္၊ကားေတြရွဳပ္သည္႔လမ္းမေပၚ စက္ဘီးကုိကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္းမနင္းရဲသူ
ယခုလုိ စက္ဘီး၊ဆုိင္ကယ္၊ကားေတြေျခခ်င္းလိမ္ရွဳပ္ေနသည္႔ မေကြးျမိဳ႕ေတာ္လုိေနရာမ်ိဳးမွာ
စက္ဘီးစီးရမွာေၾကာက္သူမုိ႔ ေက်ာင္းတက္လာခဲ႔သည္႔ကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံးသူငယ္ခ်င္းေတြ
ရဲ႕ေနာက္ကသာတြယ္ကပ္လုိ႔လုိက္ခဲ႔သူ။
ထုိေန႔က ကြ်န္မျငင္းဆန္ဖုိ႔မၾကိဳးစားျ့ဖစ္ခဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အတည္ျပဳခ်က္အတုိင္းသူ႕စက္ဘီး
ေလးမွာလုိက္ပါစီးျဖစ္ခဲ႔တယ္။
တစ္လမ္းလုံးစကားမေျပာပဲျငိမ္သက္ေနခဲ႔သည္႔ကြ်န္မကုိ “မနက္ဖန္တီရွယ္တုိ႔ျပန္မဲ႔အခ်ိန္
ကြ်န္ေတာ္လုိက္ပုိ႔လုိ႔ရမလား”
ဟုရုတ္တရက္ေမးလာခဲ႔သည္႔သူ႕အေမးကုိ သူ႔ေနာက္ေက်ာဆီကကြ်န္မေခါင္းျငိမ္႔မိလုိက္သလားမသိ။
နွစ္ေယာက္သားဘာစကားမွဆက္မေျပာျဖစ္ၾကေတာ႔ သူ႔ဆီကသက္ျပင္းရွိဳက္သံအခ်ိဳ႕ကလြဲလုိ႔
တစ္လမ္းလုံးတိတ္ဆိတ္ေနခဲ႕တယ္။
ကြ်န္မတုိ႔ျပန္တဲ႔ေန႔မွာေတာ႔ ကားဂိတ္ထိသူလုိက္ပုိ႔ေပးခဲ႔ပါတယ္။ ထုိေန႔မွာေတာ႔ကြ်န္မလက္ထဲကုိ သူစာေလးတစ္ေစာင္ထည္႔ေပးသြားခဲ႔ျပီး ကြ်န္မတုိ႔ျပန္သည္အထိေစာင္႔မေနေတာ႔ပဲ စက္ဘီးကုိနင္းကာခ်ာကနဲလွည္႔ထြက္သြားေတာ႔တယ္။
ကြ်န္မတုိ႔နယ္ဆီ့ျပန္မဲ႔ အိမ္အျပန္ကားေပၚမွာပဲ သူေပးခဲ႔သည္႔စာေလးကုိေဖာက္ဖတ္ၾကည္႔ျဖစ္ခဲ႔တယ္။
“ တီရွယ္ ကြ်န္ေတာ္႔ကုိခြင္႔လြတ္ပါလုိ႔ပဲ အရင္ဦးဆုံးေတာင္းပန္ပါရေစ။
ကြ်န္ေတာ္ေနာက္နွစ္ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ တီရွယ္တုိ႔ကုိေျပာျပဖုိ႔ၾကိဳးစားခဲ႔
ေပမယ္႔ေျပာမထြက္ခဲ႔ဘူး။ ျပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာတစ္ခါမွ တည္ရွိမေနခဲ႔ဘူးတဲ႔ ခံစားမူ႔
မ်ိဳးနဲ႔တီရွယ္ရွိေနခဲ႔တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဒီစကားေတြကုိ မေျပာျဖစ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ႔ပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ႔ရင္ထဲကခံစားမူ႔ကုိ တီရွယ္သိသြားေစခ်င္တယ္” ကြ်န္မျပီးဆုံးေအာင္ပင္မဖတ္နုိင္ဲစာရြက္ကေလးကုိကပ်ာကယာျပန္ေခါက္ရင္း ကားစတင္
ထြက္ခြါခ်ိန္ပဲရွိေသးသည္မုိ႔ကားဂိတ္ဆီသူရွိမေနေတာ႔မွန္းသိရက္နဲ႔ ကားျပတင္းကေနေတြ႔
လုိေတြ႔ညားသူ႕ကုိရွာေနမိခဲ႔တယ္။
ဒါေပမယ္႔သူရိွမေနေတာ႔သည္ကုိ ရွာေဖြမိေနသည္ကကြ်န္မ။
ခြဲခြါျခင္းမွာလက္ျပနုတ္ဆက္လုိ႔က်န္ေနခဲ႔ရသူမျဖစ္ခ်င္ဘူးတဲ႔ေလ။
ဒါေၾကာင္႔ကြ်န္မတုိ႔ကားထြက္သြားသည္ထိေစာင္႔မေနပဲ သူလွည္႔ျပန္သြားခဲ႔သည္။
သူ႕ရင္ထဲကခံစားမူ႔ေတြကုိ ကြ်န္မကုိသိသြားေစခ်င္သည္တဲ႔။
သူနွင္႔ပါတ္သတ္ျပီး ကြ်န္မရင္ညြန္႔ဆီက ပူေႏြးလွိဳက္ဖုိလုိ႔တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး
လွဳပ္ခပ္လုိ႔သြားခဲ႔ရတဲ႔ရင္ခုန္သံေတြကုိေတာ႔ တစ္စြန္းတစ္စေလးမွနားေထာင္မေပးခဲ႔။
ကြ်န္မအတြက္အမွတ္တရဆုိတာ ခုလုိတုိက္ဆုိင္မူ႕ေတြနွင္႔ၾကဳံလာတုိင္း သတိရလုိ႕
လြမ္းေနမိရုံမွတပါးေစာဒကတက္စရာမရွိေတာ႔။


ေမတၱာအားျဖင္႔
ခုိင္နုငယ္