“အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္း အစားမေတာ္ တစ္လုတ္” ဆုိတာ အဟုတ္။ “ေရွးထုံးလည္း မပယ္နဲ႔ ေစ်းသုံးလည္း မလြယ္နဲ႔” ဆုိျပီး ေရွးလူၾကီးေတြ ဆုိရုိးသမွတ္ ျပဳခဲ႔ၾကေပမယ္႔ ။ကုိယ္ကေတာ႔ လြယ္လြယ္သုံး လြယ္လြယ္က်င္႔ခဲ႔လုိက္တာခ်ည္းပါပဲ။အစားတစ္လုတ္နွင္႔ စပ္လ်ဥ္းကာ တစ္လုတ္ဆုိမွ တစ္လုတ္ အစားမေတာ္ ျဖစ္ခဲ႔တာ။ မနက္ပုိင္းက ရႊင္လုိ႔လန္းလုိ႔ တစ္ေနကုန္ ညေနပုိင္းထိ ရယ္ကာေျပာကာ မေမာနုိင္ပဲ အလုပ္လုပ္ေနခဲ႔ေသးတာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ညေနပုိင္းအလုပ္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္ဆုိ ထမင္းအုိးေလး ေဆးကူတယ္လုိက္တယ္။ အမလုပ္သူကေတာ႔ ပင္ဒုိင္မီးဖုိေခ်ာင္ ၀င္ရသူဆုိေတာ႔ကာ ညေနစာအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္စီမံေနေလရဲ႕။ ကြ်န္မကေတာ႔ အ၀တ္ေလွ်ာ္မီးပူထုိး တာ၀န္ယူထားသူဆုိေတာ႔ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေရခ်ိဳးအျပီးမွာ အမကခ်က္ျပဳတ္ျပီးေနျပီ။ အမေရခ်ိဳးတာ တစ္ဖန္္ျပန္ေစာင္႔။ ျပီးတယ္ဆုိ ။ ညီမနွစ္ေယာက္ ထမင္း၀ုိင္းထုိင္ မိၾကေတာ႔။ အသားဟင္း တစ္ခြက္ ငပိရည္နွင္႔တုိ႔စရာ မွ်စ္ခ်ဥ္၊သရက္သီးစိမ္းေတြပါ ပါလုိက္ေသးတာ။ ကြ်န္မ အၾကိဳက္ေပါ႔။ ကြ်န္မက အခ်ဥ္၊အစပ္ဆုိ သိပ္ၾကိဳက္။ အဲသလုိနဲ႔ ၀မ္းတစ္ထြာကုိ သမုဒၵရာ အမွတ္နဲ႔ ထမင္း၀ုိင္းမွာ ေခါင္းမေဖာ္နုိင္ေအာင္ စားလုိက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမတုန္း။ ထမင္းနွစ္ပန္ကန္ေတာင္ ကုန္ေလရဲ႕။
ညဘက္ထမင္းနွစ္ပန္ကန္ ကုန္ေအာင္ဘယ္ေတာ႔မွ မစားသူက ထမင္းနွစ္ပန္ကန္ကုန္ေတာ႔။ အမလုပ္သူက အံ႔ေတြၾသလုိ႔ “တန္ေဆး လြန္ေဘးတဲ႔” “အစားနွင္႔နွိဳင္း ၀မ္းကုိတုိင္း ၀င္တုိင္းမစားနွင္႔” ဟုဆုိကာ ခ်င္႔ခ်ိန္ျပီးစားဖုိ႔ေျပာေလရဲ႕။ အစာေခ်ခ်ိန္က ရွိမွမရွိပဲကုိး စားခ်ိန္နဲ႔ အိပ္ခ်ိန္ ကပ္ရပ္ျဖစ္ေနတတ္တာမုိ႔ ထမင္းကုိေလ်ာ႔စားရတယ္။ နုိ႔ေပတဲ႔ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ႔အစားစာဆုိေတာ႔ကာ ကြ်န္မကမရေပါင္ ထမင္းစားျပီးေနတာကုိပဲ သရက္သီးစိမ္းေတြကုိ ငပိရည္နွင္႔ တုိ႔ကာတုိ႔ကာ ထမင္းအလြတ္စားလုိက္တာ အားပါးတရပါပဲ။ စားျပီးတယ္ဆုိ အေညာင္းေျပ ေက်ာကေလးဆန္႔ရင္း စာဖတ္ေနလုိက္တယ္။
ခဏေနေတာ႔ မ်က္လုံးက အခ်က္ျပလာျပီးေရာ အိပ္ခ်င္လာတာနွင္႔ ေမြ႔ယာကေလးခင္း ေစာင္ေခါင္းျမီးျခံဳအိပ္လုိက္တာ။ နွစ္နာရီ ၊သုံးခ်က္တီးခ်ိန္ေလာက္ေရာက္ေတာ႔ စားထားတဲ႔ အစာတုိ႔က ဆႏၵျပက်ေလရဲ႕။ အစၥေရးနဲ႔အာရတ္ စစ္ျဖစ္တာ ဗုိက္ထဲကေသာင္းက်န္းသူေတြေလာက္ ၾကမ္းမယ္မထင္ဘူး။ ဗုိက္ထဲက ေသာင္းက်န္္းသူေတြကေတာ႔ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္လုိ႔ေနတယ္။ ျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိျပီး သကာလ ငုတ္တုတ္ထထုိင္ေတာ႔လည္း မရ အိပ္ယာေဘးက အမနွင္႔အခန္းေဖာ္အမကေတာ႔ အိပ္ေမာေတြကုိက်လုိ႔ မ်က္နွာက်က္ဆီက ရဟတ္ယာဥ္ၾကီးကလည္း တ၀ီ၀ီနဲ႔ေပါ႔ နံပါတ္ကုန္ထားတာ က်န္တဲ႔နံပါတ္ေတြက ပ်က္ေနေတာ႔ ရွိတဲ႔နံပါတ္ကုိပဲ အားကုိးထားရေတာ႔ သူ႕ေၾကာင္႔လည္း ပါမယ္ထင္တယ္လုိ႔ ေတြးမိေနတာ။ တ၀ီ၀ီလည္ေနတဲ႔ ပန္ကာေအာက္မွာ ကြ်န္မကေတာ႔ ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္ေတြကုိက်လုိ႔။ ဗုိက္ထဲကေသာင္းက်န္းသူေတြကလည္း တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ေပါ႔ ဒီေလာက္ရွိလွတာ ဗုိက္ေအာက္ေခါင္းအုံး တစ္လုံးျပစ္ထုိးကာ ၀ပ္ယားထုိးေနလုိက္တယ္။ သူတုိ႔ကုိ ဖိနိပ္နွိပ္ကြတ္လုိက္ကာမွ ပုိဆုိးလာပါေရာ။ ရင္၀ေစာင္႔တုိးကာ အတင္းတုိးထြက္ၾကလုိ႔ ေရခ်ိဳးခန္းေျပးကာ ေခါင္းထုိး အန္ရေလေတာ႔တယ္။
ကုိယ္႔အျပစ္နဲ႔ကုိဆုိေတာ႔ကာ ဘယ္သူ႔မွလည္းမနုိး၀င္႔ နုိ႔ေပတဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕မခ်ိမဆန္႔တအင္းအင္းတအဲအဲ အသံေၾကာင္႔ အမနွစ္ေယာက္လည္း အိပ္ယာကနုိးကုန္ၾကေလျပီ။ အမျဖစ္သူက ကြ်န္မရဲ႕ ေက်ာေတြခါးေတြ သီထုကာ “ဒါေၾကာင္႔ေျပာတာ မဆင္မျခင္စားေတာ႔ မခ်ိမဆန္႔ခံစားရတာေပါ႔” တဲ႔။ သူေျပာတာ ဟုတ္ေပမယ္႔ က်န္တဲ႔တဏွာ ေလ်ာ႔ရခ်င္ရမယ္ အစားတဏွာက်ေတာ႔ ကြ်န္မကေလ်ာ႔မရဘူးရယ္။
“ဒီညေတ႔ာ (Diegin) ဒုိင္ဂ်င္းတစ္လုံးေသာက္ကာ ေမွးေနလုိက္အုံး မနက္က်မွ ေဆးခန္းသြား ” ဟုဆုိကာ ရွိတဲ႔ေဆးေလးတစ္လုံး အမကရွာေဖြကာေကြ်းလုိ႔ တစ္ညလုံး ငုတ္တုတ္ေမွးရတယ္။ မနက္က်ေတာ႔လည္း ညကအၾကြင္းအက်န္တုိ႔က တုိးထြက္က်လုိ႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေခါင္းထုိးေပးရျပန္ပါေရာ။
မနက္ ၉နာရီထုိးေတာ႔ အလုပ္သြားဖုိ႔ျပင္ဆင္ျပီး။ အလုပ္ေရာက္တယ္ဆုိ နည္းနည္းသက္သာသလုိ ရွိတာနွင္႔ ေမွးေနလုိက္တယ္။ အမလုပ္သူက ေဆးခန္းသြားျပဖုိ႔ တဆူဆူ တဆာဆာ လုပ္တာနွင္႔ ဘရိတ္တုိင္းခ်ိန္ ေဆးခန္းသြားျပီး။ ဆရာ၀န္ေပးလုိက္တဲ႔ ေဆးေသာက္ျပီးကာမွ အေျခအေနတစ္မ်ိဳးေျပာင္းကာ ဖ်ားခ်င္သလုိလုိ ခ်မ္းစိမ္႔စိမ္႔ျဖစ္လာလုိက္ နအုံးနရင္းေတြကုိက္လာလုိက္။ အမက ခြင္႔ေန႔တစ္၀က္ယူဟုဆုိကာကြ်န္မအသားကုိ လာစမ္းျပီး အသားေတြပူေနျပီး ဖ်ားျပီဟုဆိုကာ အိမ္ျပန္နားဖုိ႔ေျပာေပမယ္႔။ခြင္႔ယူရမွာဆုိးတာနွင္႔ ေပေတေနလုိက္တယ္။ ခြင္႔တစ္ရက္ယူဖုိ႕ကလည္း က်ားဖင္ေျပးနုိက္လုိက္ခ်င္တယ္ သူေဌးေတာ႔ မေျပာခ်င္။ အလုပ္မွာနွစ္ခ်ီလုပ္လာတာ ခြင္႔တစ္ရက္မွလည္း မယူဘူးသူဆုိေတာ႔ကာ သူေဌးကုိမေျပာရဲတာလည္း ပါတယ္ေပါ႔။ ဘေလာ႔ပ္ဂါေမာင္နွမေတြရဲ႕ အိမ္ကုိလုိက္လည္ရင္း စာဖတ္ရင္းအာရုံေျပာင္းေနေသာ္လည္း မရ။ ကြ်န္မရဲ႕အျဖစ္ကုိ ၾကည္႔ျပီး စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ေနတဲ႔ အမကသူေဌးအခန္း၀င္ကာ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာေတာ႔မွ သူေဌးနွင္႔အမအတင္းျပန္လြတ္တာမုိ႔ ညေနဘက္ေရာက္ေတာ႔ အိမ္ျပန္္အလာ။ တိမ္ေတြက အညိဳးနဲ႔ မုိးရြာခ်လာေလေရာ။ ကံဆုိးမသြားရာ မုိးလုိက္လုိ႔ရြာဆုိတာ ဒီလုိအေျခအေနမ်ိဳးကုိေျပာတာျဖစ္မယ္ဟု ေတြးလုိက္မိေသးတာ။
******
အိမ္နွင္႔အလုပ္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္သာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာမုိ႔ မုိးေရထဲထီးကေလးေဆာင္းကာ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္ဆုိ မုိးေရစုိအ၀တ္ကေလးလဲျပီး အိပ္ယာထဲေမွးေနလုိက္တယ္။ နဖူးေပၚလက္ကေလးတင္ကာ ေမွးေနတုန္း ျဗဳန္းဆုိ လူၾကီးတစ္ေယာက္အခန္းထဲ၀င္လာျပီး။ “ေကာင္မေလး ညည္းဘာေတြစဥ္းစားေနသလဲ”တဲ႔ ကြ်န္မကလည္း တစ္ခါမွမျမင္ဖူးသူ လူၾကီးကုိ ခပ္စူးစူးကေလး
လွမ္းၾကည္႔ကာ..............
“ကြ်န္မ အဆန္း ေသၾကည္႔မလုိ႔” ဟုေျပာေတာ႔ လူၾကီးကတဟားဟားရယ္ကာ
“ေကာင္မေလး…ညည္းအဆန္း ေသၾကည္႔မလုိ႔ဟုတ္လား။”
“ဟုတ္တယ္”
ကြ်န္မရဲ႕အေျဖကုိ လူၾကီးက အံ႔ၾသသလုိ၊မယုံသလုိနဲ႔ ကြ်န္မကုိၾကည္႔တဲ႔အၾကည္႔ေတြက အထင္ေသးတဲ႔ ျမင္ကြင္းအရိပ္ေယာင္ေတြ လူၾကီးမ်က္လုံးမွာ အထင္းသား ျမင္ေနရတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ လူေတြေျပာေျပာေနၾကတယ္ “ ေသတစ္ေန႔ ေမြးတစ္ေန႔ ပါကြာတဲ႔” ေသျခင္းတရားကုိ လက္ခံသလုိလုိနဲ႔ ေသျခင္းတရားနဲ႔လွ်ပ္တစ္ျပက္ ၾကဳံေတြ႔တဲ႔အခါ ေသျခင္းတရားကုိ ေၾကာက္တတ္ၾကတာပဲမဟုတ္လား။ ေသျခင္းတရားဆုိတာကလည္း လွ်ပ္တစ္ျပက္ေရာက္လာတတ္တာမ်ိဳး ဘယ္ေနရာ၊ဘယ္ေဒသ၊ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္လုိေရာဂါမ်ိဳးနဲ႔ ေသရမယ္ဆုိတာ ကံကျပဌါန္းမထားေလေတာ႔။ ကြ်န္မလည္း ေသျခင္းတရားကုိ ဆုိးရြ႕ံ၏ မရြံ႕၏ကြ်န္မ သိခ်င္ေနတာ။ ကြ်န္မသြားရင္းလာရင္း နာမ္မည္ၾကီးဆရာေတာ္ တစ္ပါးေဟာတာၾကားဖူးတယ္။ “အရိယာမျဖစ္ေသးသေရြ႕ရဟန္း၊ ရွင္လူ ပုဂၢဳိလ္၊ သတၱ၀ါမွန္သမွ် ေသျခင္းတရားကုိ ဆုိးရြ႔ံေၾကာက္ရြံ႕ တတ္ၾကေလသတဲ႔”။ ကြ်န္မလုိ အနာဂါတ္လည္းမေသခ်ာ အတိတ္ေတြကလည္းမေရရာ ထမင္းနွစ္နပ္ၾကား ဗ်ာမ်ားေနတဲ႔ ပုထုဇဥ္ ကေရာ ေသျခင္းတရားကုိ ဘယ္နွယ္႔မ်ား ရင္ဆုိင္လုိက္မွာပါလိမ္႔လုိ႔ ေတြးမိရင္း အဆန္း ေသၾကည္႔ျခင္မိတာ။ လူၾကီးကကြ်န္မကုိ ခပ္ေထြေထြကေလး စုိက္ၾကည္႔ေနရင္းက
“ေကာင္းမေလး ညည္းက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အဆန္း ေသၾကည္႔မလုိ႔ဆုိေတာ႔ ညည္းမွာေသျခင္းတရား အတြက္ ဘာေတြျပင္ဆင္ျပီးျပီလဲ” တဲ႔။
အုိ….............. ဟုတ္ပ ကြ်န္မရဲ႕ အေတြးေတြ မွဳန္၀ါးသြားတယ္။ ကြ်န္မ ဘာေတြျပင္ဆင္ျပီးလဲ။ ဘာေတြမ်ား ျပင္ဆင္ျပီးျပီလဲ…….. ေခါင္းမီးေတာက္ေအာင္ စဥ္းစားလုိက္ရတာ ဒါနဲ႔ကြ်န္မက လူၾကီးကုိ
“ကြ်န္မေသျခင္းတရား အတြက္ ဘာေတြျပင္ဆင္ရမွာလဲ” ဟုလွမ္းကာေမးေတာ႔႔။
“ညည္း အရင္ဦးဆုံး သံေယာဇဥ္ေတြကုိ အျပတ္ ျဖတ္ရမယ္” လုိ႔
လူၾကီးမ်က္နွာ အနည္းငယ္ျပဳံးေရာင္သမ္းကာ ေျပာေလတယ္။ လူၾကီးရဲ႕စကားအဆုံးမွာ ကြ်န္မ ေဖေဖနွင္႔ေမေမ႔ကုိ သတိရသြားမိတယ္။ ကြ်န္မေသတာေတာ႔ ဟုတ္ပါျပီ။ ခုေနကြ်န္မေသသြားရင္ ေဖေဖနွင္႔ေမေမ ကြ်န္မေသတယ္ဆုိတာ နာမ္ကုိပဲၾကားရမွာ ရုပ္ကုိေတာ႔ ေတြ႔ရမွာမဟုတ္။ ဘာေၾကာင္႔ဆုိ ကြ်န္မက ရပ္ေ၀းေျမျခား နုိင္ငံျခား ေရာက္ေနတာကုိး။ ကြ်န္မရဲ႕ေနာက္ဆုံးခရီးေလးမွာေတာ႔ ေဖေဖနွင္႔ေမေမကုိ ျမင္ခ်င္ေတြ႔ခ်င္ ေသးတယ္။ အဆန္း ေသၾကည္႔မဲ႔ပြဲမွာေတာင္ ကြ်န္မ သံေယာဇဥ္ရွင္းတမ္းကုိ မလြတ္ေျမာက္နုိင္ဘူး။ လူၾကီးက ကြ်န္မကုိ ထပ္မံ၍ ေမးေလျပန္ျပီ။
“ေကာင္မေလး ညည္း သံေယာဇဥ္ေတြျဖတ္လုိ႔ ျပတ္ရဲ႕လား”တဲ႔ ကြ်န္မလည္း လူၾကီးရဲ႕မထိတထိ အျပဳံးနဲ႔ေမးခြန္းေတြကုိ မနွစ္ျမိဳ႕တာမွန္ေပမယ္႔ အညံ႔ခံလုိ႔ေတာ႔ မျဖစ္။
“သံေယာဇဥ္ဆုိတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ျဖတ္လုိ႔ မရဘူး။ ကြ်န္မက ပုထုဇဥ္ပဲ ခဏေတာ႔အခ်ိန္ေပးပါ”
လုိ႔ လူၾကီးကုိေျပာေတာ႔ လူၾကီးသေဘာၾကစြာ တဟားဟား ရယ္ေနျပန္ေရာ။ ဟုတ္တယ္ေလ ကြ်န္မက ပုထုဇဥ္ပဲဟာ သံေယာဇဥ္ကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ဘယ္ျဖတ္နုိင္ပါ႔မလဲ။ ပုထုဇဥ္ဆုိတဲ႔ စကားလုံးဟာ ကြ်န္မ အတြက္အေကာင္းဆုံး အကာအကြယ္ လက္နက္တစ္ခုပဲမဟုတ္လား။ ဒီစကားလုံးေလးကုိ ကြ်န္မ သုံးလိုက္မိတာ ရယ္စရာပါလုိ႔လား။ လူၾကီး သေဘာက်စြာ ရယ္အျပီးမွာ
“ေကာင္မေလး…ညည္းက အဆန္းသာ ေသၾကည္႔ခ်င္တာ သံေယာဇဥ္မွ မျပတ္ပဲကုိး။ ညည္းသံေယာဇဥ္ေတြ ျဖတ္ရေသာ္ရွိ မရေသာ္ရွိ။ ေသျခင္းတရားက ပုဂၢဳိလ္၊သတၱ၀ါတုိင္း လွ်ပ္တစ္ျပက္ ၾကံဳေတြ႔ၾကရမွာပဲ။ ညည္း…ေသမင္းနဲ႔ေတြ႔တဲ႔အခါ ညည္းျပဳခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကုသုိလ္အမူ႔တစ္ခုခုကုိ ေသမင္းေရွ႕မွာ အထုပ္္ေျဖျပရမွာ။ ညည္းထုပ္ထားတဲ႔ အထုပ္ကုိၾကည္႔ျပီးမွ ေသမင္းက ညည္းသြားရမဲ႔ေနရာကုိ ပုိ႔ေပးရမွာ ညည္း ဘာအထုပ္ေတြ ထုတ္ျပီးျပီလဲ”
လူၾကီးရဲ႕အေမးကုိ ကြ်န္မ နားမလည္နုိင္ဘူး။
“ဘာအထုပ္ လဲ” လူၾကီးကုိ စုိက္ၾကည္႔ကာ ကြ်န္မ ျပန္ေမးလုိက္ေတာ႔။
“ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ”
လူၾကီးက ေျဖညင္းစြာရြတ္ျပေလတယ္။ လူၾကီးလုိပဲ ကြ်န္မေျဖညင္းစြာ လုိက္ရြတ္ၾကည္႔တယ္။
“ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ”
“ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ”
“ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ”
ကြ်န္မလုိက္ရြတ္ၾကည္႔ရင္း………. ကြ်န္မရဲ႕နွလုံးခုန္သံေတြ ပုံမွန္ မဟုတ္ေတာ႔သလုိ ျဖစ္လာတယ္။ အသက္ရွဴမ၀ေအာင္ မြန္းၾကပ္လာတယ္။ ကြ်န္မ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္လာတယ္။ ကြ်န္မ ဘာတစ္ခုမွ မယ္မယ္ရရ မထုပ္ရေသးဘူး။ ကြ်န္မ လူၾကီးကုိ မရဲတရဲ လွမ္းၾကည္႔ရင္း...............
“ကြ်န္မ ......အထုပ္…အထုပ္…….အထုပ္…”
“မေလး…… ဘာအထုပ္လဲ။ သက္သာသြားျပီလား။ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္မလား။”
“ဘုတ္ဘုတ္…..ဘယ္လုိေနေသးလဲ….ဘာလုပ္ေပးရမလဲ။ နိပ္ေပးရမလား”
အေတြးထဲနစ္ကာ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ႔ ကြ်န္မ တစ္ကုိယ္လုံး ေခြ်းေစးမ်ား နစ္မြန္းကာ ေမာဟုိက္ႏြမ္းလုိ႔ ေနတယ္။ အသံေတြၾကားလုိက္လုိ႔ မ်က္လုံးကေလး ဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔။ အလုပ္ကေန ျပန္ေရာက္ေနျပီျဖစ္တဲ႔ အမျဖစ္သူနွင္႔ ကြ်န္မကုိ ဘုတ္ဘုတ္ လုိ႔ ခ်စ္စနုိး ေခၚတတ္တဲ႔ (သူငယ္ခ်င္း မမ) မမစီတုိ႔ ကြ်န္မအနားမွာ ထုိင္ေနၾကေလရဲ႕။ ကြ်န္မေနမေကာင္းဘူးဆုိတာကုိ ဖုန္းဆက္ေျပာလုိက္သည္မုိ႔ အလုပ္ကေန အေျပးကေလး သတင္းလာေမးရွာတဲ႔ မမစီ ကြ်န္မနဖူးကေလးကုိ ကုိယ္ပူခ်ိန္ရွိ မရွိ စမ္းသပ္ရင္း……
“ဘုတ္ဘုတ္ ခုဏက အထုပ္…..အထုပ္နဲ႔ ေရာင္ေအာ္ေနတယ္။ ဘာအထုပ္လဲ”
“အိမ္မက္….မက္ေနတာ မမစီရယ္႔။ အိမ္မက္ထဲမွာ လူၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေတြေျပာေနၾကတာ။ မမစီတုိ႔ ေရာက္လာၾကလုိ႔။ အထုပ္အေၾကာင္း ဘာမွ မေျပာလုိက္ရေတာ႔ဘူ။”
အိမ္မက္အေၾကာင္း မမစီတုိ႔ကုိ ကြ်န္မေျပာျပေတာ႔။ မမစီ ကြ်န္မကုိ ၾကည္႔ကာ ခြက္ထုိးခြက္လန္နဲ႔ ရီ(ရယ္) ပါေလေရာ။ ဘုတ္ဘုတ္ကေတာ႔ေလ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနမွန္း မသိဘူးတဲ႔။ “မမစီေတာင္ ဘ၀တစ္၀က္က်ိဳးျပီ။ ဘာအထုပ္မွ မထုပ္ရေသးပါဘူး။ ဘုတ္ဘုတ္က ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာ။ ငယ္ပါေသးတယ္။” တဲ႔
သီမွည္႔ တ၀င္း၀င္း သီကင္းတစ္ဖုတ္ဖုတ္ဆုိတာ မမစီေမ႔မ်ားထားေလေရာ႔သလား။
***************
အမွာ**** အစားသရမ္းလုိ႔ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြး ေတြးရင္း အိမ္မက္ေလးကုိ အေျခခံျပီး ေရးထားတာပါ။ ခုိင္နုငယ္ တရားေပါက္သြားျပီးလုိ႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔ လွ်က္တစ္ျပက္အေတြ႔ေလးကုိ လွ်က္တစ္ျပက္ေတြးလုိက္မိတာေလးပါ။ ဒီအေတြးေလးကလည္း ဆယ္မိနစ္ ဆယ္႔ငါးမိနစ္ ျပီးေတာ႔ ျပီးသြားတာပါပဲ ခုိင္နုငယ္လည္း ပုထုဇဥ္ပဲဟာ ေနွာ္။ စာဖတ္သူခ်စ္မိတ္ေဆြ ဘေလာပ္႔ဂါ ေမာင္နွမမ်ားဆီ အေရာက္က်ဲလွ်င္ ခြင္႔လြတ္ေပးပါ ေျဖးေျဖးခ်င္းလာလည္ပါ႔မယ္။ အေရာက္လာလည္ၾကေသာ စာဖတ္သူ ခ်စ္မိတ္ေဆြမ်ား ကုိယ္စိတ္နွစ္ပါး က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
**************
ေမတၱာအားျဖင္႔
ခုိင္နုငယ္
ညဘက္ထမင္းနွစ္ပန္ကန္ ကုန္ေအာင္ဘယ္ေတာ႔မွ မစားသူက ထမင္းနွစ္ပန္ကန္ကုန္ေတာ႔။ အမလုပ္သူက အံ႔ေတြၾသလုိ႔ “တန္ေဆး လြန္ေဘးတဲ႔” “အစားနွင္႔နွိဳင္း ၀မ္းကုိတုိင္း ၀င္တုိင္းမစားနွင္႔” ဟုဆုိကာ ခ်င္႔ခ်ိန္ျပီးစားဖုိ႔ေျပာေလရဲ႕။ အစာေခ်ခ်ိန္က ရွိမွမရွိပဲကုိး စားခ်ိန္နဲ႔ အိပ္ခ်ိန္ ကပ္ရပ္ျဖစ္ေနတတ္တာမုိ႔ ထမင္းကုိေလ်ာ႔စားရတယ္။ နုိ႔ေပတဲ႔ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ႔အစားစာဆုိေတာ႔ကာ ကြ်န္မကမရေပါင္ ထမင္းစားျပီးေနတာကုိပဲ သရက္သီးစိမ္းေတြကုိ ငပိရည္နွင္႔ တုိ႔ကာတုိ႔ကာ ထမင္းအလြတ္စားလုိက္တာ အားပါးတရပါပဲ။ စားျပီးတယ္ဆုိ အေညာင္းေျပ ေက်ာကေလးဆန္႔ရင္း စာဖတ္ေနလုိက္တယ္။
ခဏေနေတာ႔ မ်က္လုံးက အခ်က္ျပလာျပီးေရာ အိပ္ခ်င္လာတာနွင္႔ ေမြ႔ယာကေလးခင္း ေစာင္ေခါင္းျမီးျခံဳအိပ္လုိက္တာ။ နွစ္နာရီ ၊သုံးခ်က္တီးခ်ိန္ေလာက္ေရာက္ေတာ႔ စားထားတဲ႔ အစာတုိ႔က ဆႏၵျပက်ေလရဲ႕။ အစၥေရးနဲ႔အာရတ္ စစ္ျဖစ္တာ ဗုိက္ထဲကေသာင္းက်န္းသူေတြေလာက္ ၾကမ္းမယ္မထင္ဘူး။ ဗုိက္ထဲက ေသာင္းက်န္္းသူေတြကေတာ႔ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္လုိ႔ေနတယ္။ ျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိျပီး သကာလ ငုတ္တုတ္ထထုိင္ေတာ႔လည္း မရ အိပ္ယာေဘးက အမနွင္႔အခန္းေဖာ္အမကေတာ႔ အိပ္ေမာေတြကုိက်လုိ႔ မ်က္နွာက်က္ဆီက ရဟတ္ယာဥ္ၾကီးကလည္း တ၀ီ၀ီနဲ႔ေပါ႔ နံပါတ္ကုန္ထားတာ က်န္တဲ႔နံပါတ္ေတြက ပ်က္ေနေတာ႔ ရွိတဲ႔နံပါတ္ကုိပဲ အားကုိးထားရေတာ႔ သူ႕ေၾကာင္႔လည္း ပါမယ္ထင္တယ္လုိ႔ ေတြးမိေနတာ။ တ၀ီ၀ီလည္ေနတဲ႔ ပန္ကာေအာက္မွာ ကြ်န္မကေတာ႔ ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္ေတြကုိက်လုိ႔။ ဗုိက္ထဲကေသာင္းက်န္းသူေတြကလည္း တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ေပါ႔ ဒီေလာက္ရွိလွတာ ဗုိက္ေအာက္ေခါင္းအုံး တစ္လုံးျပစ္ထုိးကာ ၀ပ္ယားထုိးေနလုိက္တယ္။ သူတုိ႔ကုိ ဖိနိပ္နွိပ္ကြတ္လုိက္ကာမွ ပုိဆုိးလာပါေရာ။ ရင္၀ေစာင္႔တုိးကာ အတင္းတုိးထြက္ၾကလုိ႔ ေရခ်ိဳးခန္းေျပးကာ ေခါင္းထုိး အန္ရေလေတာ႔တယ္။
ကုိယ္႔အျပစ္နဲ႔ကုိဆုိေတာ႔ကာ ဘယ္သူ႔မွလည္းမနုိး၀င္႔ နုိ႔ေပတဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕မခ်ိမဆန္႔တအင္းအင္းတအဲအဲ အသံေၾကာင္႔ အမနွစ္ေယာက္လည္း အိပ္ယာကနုိးကုန္ၾကေလျပီ။ အမျဖစ္သူက ကြ်န္မရဲ႕ ေက်ာေတြခါးေတြ သီထုကာ “ဒါေၾကာင္႔ေျပာတာ မဆင္မျခင္စားေတာ႔ မခ်ိမဆန္႔ခံစားရတာေပါ႔” တဲ႔။ သူေျပာတာ ဟုတ္ေပမယ္႔ က်န္တဲ႔တဏွာ ေလ်ာ႔ရခ်င္ရမယ္ အစားတဏွာက်ေတာ႔ ကြ်န္မကေလ်ာ႔မရဘူးရယ္။
“ဒီညေတ႔ာ (Diegin) ဒုိင္ဂ်င္းတစ္လုံးေသာက္ကာ ေမွးေနလုိက္အုံး မနက္က်မွ ေဆးခန္းသြား ” ဟုဆုိကာ ရွိတဲ႔ေဆးေလးတစ္လုံး အမကရွာေဖြကာေကြ်းလုိ႔ တစ္ညလုံး ငုတ္တုတ္ေမွးရတယ္။ မနက္က်ေတာ႔လည္း ညကအၾကြင္းအက်န္တုိ႔က တုိးထြက္က်လုိ႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေခါင္းထုိးေပးရျပန္ပါေရာ။
မနက္ ၉နာရီထုိးေတာ႔ အလုပ္သြားဖုိ႔ျပင္ဆင္ျပီး။ အလုပ္ေရာက္တယ္ဆုိ နည္းနည္းသက္သာသလုိ ရွိတာနွင္႔ ေမွးေနလုိက္တယ္။ အမလုပ္သူက ေဆးခန္းသြားျပဖုိ႔ တဆူဆူ တဆာဆာ လုပ္တာနွင္႔ ဘရိတ္တုိင္းခ်ိန္ ေဆးခန္းသြားျပီး။ ဆရာ၀န္ေပးလုိက္တဲ႔ ေဆးေသာက္ျပီးကာမွ အေျခအေနတစ္မ်ိဳးေျပာင္းကာ ဖ်ားခ်င္သလုိလုိ ခ်မ္းစိမ္႔စိမ္႔ျဖစ္လာလုိက္ နအုံးနရင္းေတြကုိက္လာလုိက္။ အမက ခြင္႔ေန႔တစ္၀က္ယူဟုဆုိကာကြ်န္မအသားကုိ လာစမ္းျပီး အသားေတြပူေနျပီး ဖ်ားျပီဟုဆိုကာ အိမ္ျပန္နားဖုိ႔ေျပာေပမယ္႔။ခြင္႔ယူရမွာဆုိးတာနွင္႔ ေပေတေနလုိက္တယ္။ ခြင္႔တစ္ရက္ယူဖုိ႕ကလည္း က်ားဖင္ေျပးနုိက္လုိက္ခ်င္တယ္ သူေဌးေတာ႔ မေျပာခ်င္။ အလုပ္မွာနွစ္ခ်ီလုပ္လာတာ ခြင္႔တစ္ရက္မွလည္း မယူဘူးသူဆုိေတာ႔ကာ သူေဌးကုိမေျပာရဲတာလည္း ပါတယ္ေပါ႔။ ဘေလာ႔ပ္ဂါေမာင္နွမေတြရဲ႕ အိမ္ကုိလုိက္လည္ရင္း စာဖတ္ရင္းအာရုံေျပာင္းေနေသာ္လည္း မရ။ ကြ်န္မရဲ႕အျဖစ္ကုိ ၾကည္႔ျပီး စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ေနတဲ႔ အမကသူေဌးအခန္း၀င္ကာ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာေတာ႔မွ သူေဌးနွင္႔အမအတင္းျပန္လြတ္တာမုိ႔ ညေနဘက္ေရာက္ေတာ႔ အိမ္ျပန္္အလာ။ တိမ္ေတြက အညိဳးနဲ႔ မုိးရြာခ်လာေလေရာ။ ကံဆုိးမသြားရာ မုိးလုိက္လုိ႔ရြာဆုိတာ ဒီလုိအေျခအေနမ်ိဳးကုိေျပာတာျဖစ္မယ္ဟု ေတြးလုိက္မိေသးတာ။
******
အိမ္နွင္႔အလုပ္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္သာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာမုိ႔ မုိးေရထဲထီးကေလးေဆာင္းကာ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္ဆုိ မုိးေရစုိအ၀တ္ကေလးလဲျပီး အိပ္ယာထဲေမွးေနလုိက္တယ္။ နဖူးေပၚလက္ကေလးတင္ကာ ေမွးေနတုန္း ျဗဳန္းဆုိ လူၾကီးတစ္ေယာက္အခန္းထဲ၀င္လာျပီး။ “ေကာင္မေလး ညည္းဘာေတြစဥ္းစားေနသလဲ”တဲ႔ ကြ်န္မကလည္း တစ္ခါမွမျမင္ဖူးသူ လူၾကီးကုိ ခပ္စူးစူးကေလး
လွမ္းၾကည္႔ကာ..............
“ကြ်န္မ အဆန္း ေသၾကည္႔မလုိ႔” ဟုေျပာေတာ႔ လူၾကီးကတဟားဟားရယ္ကာ
“ေကာင္မေလး…ညည္းအဆန္း ေသၾကည္႔မလုိ႔ဟုတ္လား။”
“ဟုတ္တယ္”
ကြ်န္မရဲ႕အေျဖကုိ လူၾကီးက အံ႔ၾသသလုိ၊မယုံသလုိနဲ႔ ကြ်န္မကုိၾကည္႔တဲ႔အၾကည္႔ေတြက အထင္ေသးတဲ႔ ျမင္ကြင္းအရိပ္ေယာင္ေတြ လူၾကီးမ်က္လုံးမွာ အထင္းသား ျမင္ေနရတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ လူေတြေျပာေျပာေနၾကတယ္ “ ေသတစ္ေန႔ ေမြးတစ္ေန႔ ပါကြာတဲ႔” ေသျခင္းတရားကုိ လက္ခံသလုိလုိနဲ႔ ေသျခင္းတရားနဲ႔လွ်ပ္တစ္ျပက္ ၾကဳံေတြ႔တဲ႔အခါ ေသျခင္းတရားကုိ ေၾကာက္တတ္ၾကတာပဲမဟုတ္လား။ ေသျခင္းတရားဆုိတာကလည္း လွ်ပ္တစ္ျပက္ေရာက္လာတတ္တာမ်ိဳး ဘယ္ေနရာ၊ဘယ္ေဒသ၊ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္လုိေရာဂါမ်ိဳးနဲ႔ ေသရမယ္ဆုိတာ ကံကျပဌါန္းမထားေလေတာ႔။ ကြ်န္မလည္း ေသျခင္းတရားကုိ ဆုိးရြ႕ံ၏ မရြံ႕၏ကြ်န္မ သိခ်င္ေနတာ။ ကြ်န္မသြားရင္းလာရင္း နာမ္မည္ၾကီးဆရာေတာ္ တစ္ပါးေဟာတာၾကားဖူးတယ္။ “အရိယာမျဖစ္ေသးသေရြ႕ရဟန္း၊ ရွင္လူ ပုဂၢဳိလ္၊ သတၱ၀ါမွန္သမွ် ေသျခင္းတရားကုိ ဆုိးရြ႔ံေၾကာက္ရြံ႕ တတ္ၾကေလသတဲ႔”။ ကြ်န္မလုိ အနာဂါတ္လည္းမေသခ်ာ အတိတ္ေတြကလည္းမေရရာ ထမင္းနွစ္နပ္ၾကား ဗ်ာမ်ားေနတဲ႔ ပုထုဇဥ္ ကေရာ ေသျခင္းတရားကုိ ဘယ္နွယ္႔မ်ား ရင္ဆုိင္လုိက္မွာပါလိမ္႔လုိ႔ ေတြးမိရင္း အဆန္း ေသၾကည္႔ျခင္မိတာ။ လူၾကီးကကြ်န္မကုိ ခပ္ေထြေထြကေလး စုိက္ၾကည္႔ေနရင္းက
“ေကာင္းမေလး ညည္းက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အဆန္း ေသၾကည္႔မလုိ႔ဆုိေတာ႔ ညည္းမွာေသျခင္းတရား အတြက္ ဘာေတြျပင္ဆင္ျပီးျပီလဲ” တဲ႔။
အုိ….............. ဟုတ္ပ ကြ်န္မရဲ႕ အေတြးေတြ မွဳန္၀ါးသြားတယ္။ ကြ်န္မ ဘာေတြျပင္ဆင္ျပီးလဲ။ ဘာေတြမ်ား ျပင္ဆင္ျပီးျပီလဲ…….. ေခါင္းမီးေတာက္ေအာင္ စဥ္းစားလုိက္ရတာ ဒါနဲ႔ကြ်န္မက လူၾကီးကုိ
“ကြ်န္မေသျခင္းတရား အတြက္ ဘာေတြျပင္ဆင္ရမွာလဲ” ဟုလွမ္းကာေမးေတာ႔႔။
“ညည္း အရင္ဦးဆုံး သံေယာဇဥ္ေတြကုိ အျပတ္ ျဖတ္ရမယ္” လုိ႔
လူၾကီးမ်က္နွာ အနည္းငယ္ျပဳံးေရာင္သမ္းကာ ေျပာေလတယ္။ လူၾကီးရဲ႕စကားအဆုံးမွာ ကြ်န္မ ေဖေဖနွင္႔ေမေမ႔ကုိ သတိရသြားမိတယ္။ ကြ်န္မေသတာေတာ႔ ဟုတ္ပါျပီ။ ခုေနကြ်န္မေသသြားရင္ ေဖေဖနွင္႔ေမေမ ကြ်န္မေသတယ္ဆုိတာ နာမ္ကုိပဲၾကားရမွာ ရုပ္ကုိေတာ႔ ေတြ႔ရမွာမဟုတ္။ ဘာေၾကာင္႔ဆုိ ကြ်န္မက ရပ္ေ၀းေျမျခား နုိင္ငံျခား ေရာက္ေနတာကုိး။ ကြ်န္မရဲ႕ေနာက္ဆုံးခရီးေလးမွာေတာ႔ ေဖေဖနွင္႔ေမေမကုိ ျမင္ခ်င္ေတြ႔ခ်င္ ေသးတယ္။ အဆန္း ေသၾကည္႔မဲ႔ပြဲမွာေတာင္ ကြ်န္မ သံေယာဇဥ္ရွင္းတမ္းကုိ မလြတ္ေျမာက္နုိင္ဘူး။ လူၾကီးက ကြ်န္မကုိ ထပ္မံ၍ ေမးေလျပန္ျပီ။
“ေကာင္မေလး ညည္း သံေယာဇဥ္ေတြျဖတ္လုိ႔ ျပတ္ရဲ႕လား”တဲ႔ ကြ်န္မလည္း လူၾကီးရဲ႕မထိတထိ အျပဳံးနဲ႔ေမးခြန္းေတြကုိ မနွစ္ျမိဳ႕တာမွန္ေပမယ္႔ အညံ႔ခံလုိ႔ေတာ႔ မျဖစ္။
“သံေယာဇဥ္ဆုိတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ျဖတ္လုိ႔ မရဘူး။ ကြ်န္မက ပုထုဇဥ္ပဲ ခဏေတာ႔အခ်ိန္ေပးပါ”
လုိ႔ လူၾကီးကုိေျပာေတာ႔ လူၾကီးသေဘာၾကစြာ တဟားဟား ရယ္ေနျပန္ေရာ။ ဟုတ္တယ္ေလ ကြ်န္မက ပုထုဇဥ္ပဲဟာ သံေယာဇဥ္ကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ဘယ္ျဖတ္နုိင္ပါ႔မလဲ။ ပုထုဇဥ္ဆုိတဲ႔ စကားလုံးဟာ ကြ်န္မ အတြက္အေကာင္းဆုံး အကာအကြယ္ လက္နက္တစ္ခုပဲမဟုတ္လား။ ဒီစကားလုံးေလးကုိ ကြ်န္မ သုံးလိုက္မိတာ ရယ္စရာပါလုိ႔လား။ လူၾကီး သေဘာက်စြာ ရယ္အျပီးမွာ
“ေကာင္မေလး…ညည္းက အဆန္းသာ ေသၾကည္႔ခ်င္တာ သံေယာဇဥ္မွ မျပတ္ပဲကုိး။ ညည္းသံေယာဇဥ္ေတြ ျဖတ္ရေသာ္ရွိ မရေသာ္ရွိ။ ေသျခင္းတရားက ပုဂၢဳိလ္၊သတၱ၀ါတုိင္း လွ်ပ္တစ္ျပက္ ၾကံဳေတြ႔ၾကရမွာပဲ။ ညည္း…ေသမင္းနဲ႔ေတြ႔တဲ႔အခါ ညည္းျပဳခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကုသုိလ္အမူ႔တစ္ခုခုကုိ ေသမင္းေရွ႕မွာ အထုပ္္ေျဖျပရမွာ။ ညည္းထုပ္ထားတဲ႔ အထုပ္ကုိၾကည္႔ျပီးမွ ေသမင္းက ညည္းသြားရမဲ႔ေနရာကုိ ပုိ႔ေပးရမွာ ညည္း ဘာအထုပ္ေတြ ထုတ္ျပီးျပီလဲ”
လူၾကီးရဲ႕အေမးကုိ ကြ်န္မ နားမလည္နုိင္ဘူး။
“ဘာအထုပ္ လဲ” လူၾကီးကုိ စုိက္ၾကည္႔ကာ ကြ်န္မ ျပန္ေမးလုိက္ေတာ႔။
“ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ”
လူၾကီးက ေျဖညင္းစြာရြတ္ျပေလတယ္။ လူၾကီးလုိပဲ ကြ်န္မေျဖညင္းစြာ လုိက္ရြတ္ၾကည္႔တယ္။
“ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ”
“ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ”
“ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ”
ကြ်န္မလုိက္ရြတ္ၾကည္႔ရင္း………. ကြ်န္မရဲ႕နွလုံးခုန္သံေတြ ပုံမွန္ မဟုတ္ေတာ႔သလုိ ျဖစ္လာတယ္။ အသက္ရွဴမ၀ေအာင္ မြန္းၾကပ္လာတယ္။ ကြ်န္မ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္လာတယ္။ ကြ်န္မ ဘာတစ္ခုမွ မယ္မယ္ရရ မထုပ္ရေသးဘူး။ ကြ်န္မ လူၾကီးကုိ မရဲတရဲ လွမ္းၾကည္႔ရင္း...............
“ကြ်န္မ ......အထုပ္…အထုပ္…….အထုပ္…”
“မေလး…… ဘာအထုပ္လဲ။ သက္သာသြားျပီလား။ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္မလား။”
“ဘုတ္ဘုတ္…..ဘယ္လုိေနေသးလဲ….ဘာလုပ္ေပးရမလဲ။ နိပ္ေပးရမလား”
အေတြးထဲနစ္ကာ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ႔ ကြ်န္မ တစ္ကုိယ္လုံး ေခြ်းေစးမ်ား နစ္မြန္းကာ ေမာဟုိက္ႏြမ္းလုိ႔ ေနတယ္။ အသံေတြၾကားလုိက္လုိ႔ မ်က္လုံးကေလး ဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔။ အလုပ္ကေန ျပန္ေရာက္ေနျပီျဖစ္တဲ႔ အမျဖစ္သူနွင္႔ ကြ်န္မကုိ ဘုတ္ဘုတ္ လုိ႔ ခ်စ္စနုိး ေခၚတတ္တဲ႔ (သူငယ္ခ်င္း မမ) မမစီတုိ႔ ကြ်န္မအနားမွာ ထုိင္ေနၾကေလရဲ႕။ ကြ်န္မေနမေကာင္းဘူးဆုိတာကုိ ဖုန္းဆက္ေျပာလုိက္သည္မုိ႔ အလုပ္ကေန အေျပးကေလး သတင္းလာေမးရွာတဲ႔ မမစီ ကြ်န္မနဖူးကေလးကုိ ကုိယ္ပူခ်ိန္ရွိ မရွိ စမ္းသပ္ရင္း……
“ဘုတ္ဘုတ္ ခုဏက အထုပ္…..အထုပ္နဲ႔ ေရာင္ေအာ္ေနတယ္။ ဘာအထုပ္လဲ”
“အိမ္မက္….မက္ေနတာ မမစီရယ္႔။ အိမ္မက္ထဲမွာ လူၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေတြေျပာေနၾကတာ။ မမစီတုိ႔ ေရာက္လာၾကလုိ႔။ အထုပ္အေၾကာင္း ဘာမွ မေျပာလုိက္ရေတာ႔ဘူ။”
အိမ္မက္အေၾကာင္း မမစီတုိ႔ကုိ ကြ်န္မေျပာျပေတာ႔။ မမစီ ကြ်န္မကုိ ၾကည္႔ကာ ခြက္ထုိးခြက္လန္နဲ႔ ရီ(ရယ္) ပါေလေရာ။ ဘုတ္ဘုတ္ကေတာ႔ေလ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနမွန္း မသိဘူးတဲ႔။ “မမစီေတာင္ ဘ၀တစ္၀က္က်ိဳးျပီ။ ဘာအထုပ္မွ မထုပ္ရေသးပါဘူး။ ဘုတ္ဘုတ္က ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာ။ ငယ္ပါေသးတယ္။” တဲ႔
သီမွည္႔ တ၀င္း၀င္း သီကင္းတစ္ဖုတ္ဖုတ္ဆုိတာ မမစီေမ႔မ်ားထားေလေရာ႔သလား။
***************
အမွာ**** အစားသရမ္းလုိ႔ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြး ေတြးရင္း အိမ္မက္ေလးကုိ အေျခခံျပီး ေရးထားတာပါ။ ခုိင္နုငယ္ တရားေပါက္သြားျပီးလုိ႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔ လွ်က္တစ္ျပက္အေတြ႔ေလးကုိ လွ်က္တစ္ျပက္ေတြးလုိက္မိတာေလးပါ။ ဒီအေတြးေလးကလည္း ဆယ္မိနစ္ ဆယ္႔ငါးမိနစ္ ျပီးေတာ႔ ျပီးသြားတာပါပဲ ခုိင္နုငယ္လည္း ပုထုဇဥ္ပဲဟာ ေနွာ္။ စာဖတ္သူခ်စ္မိတ္ေဆြ ဘေလာပ္႔ဂါ ေမာင္နွမမ်ားဆီ အေရာက္က်ဲလွ်င္ ခြင္႔လြတ္ေပးပါ ေျဖးေျဖးခ်င္းလာလည္ပါ႔မယ္။ အေရာက္လာလည္ၾကေသာ စာဖတ္သူ ခ်စ္မိတ္ေဆြမ်ား ကုိယ္စိတ္နွစ္ပါး က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
**************
ေမတၱာအားျဖင္႔
ခုိင္နုငယ္
28 comments:
စာေလးက တရားရစရာေလးပါ မဘုတ္ဘုတ္ ေခၚ မခိုင္ႏုငယ္.. ဟီးဟိး.. နာမည္ေနာက္တစ္ခုသိသြားျပီ...
ခင္မင္တဲ့
ေန၀သန္
ျဖစ္ရေလ ဘုတ္ဘုတ္ရယ္။
သတိထား. .အခုက တုပ္ေကြးေတြလည္း ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အိပ္ေရးလည္း ဝေအာင္အိပ္။
အဲဒီအထုပ္ကုိ ဒုိ႔လည္း မျပင္ဆင္ရေသးဘူး။ သြားမဲ့ခရီးအတြက္ အထုပ္ကေလးပါမွ ျဖစ္မယ္..... ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..။
ေနေကာင္းေအာင္ဂရုစိုက္ညီမေလးေရ..။
ေအးေအးေဆးေဆးနားလိုက္ေပါ့ေနာ္..။
ခင္တဲ့
သဒၶါ
ခိုင္ႏု
သီလရွင္ ၀တ္မယ္ဆိုရင္ၾကိဳေျပာ
၀တ္စံုလွဴမလို႕..
စာရင္းေပးခဲ႕မယ္ေနာ္...
အိမ္မက္ကေလးက ေကာင္းသားဘဲ
သတိလာေပးသူကို ေက်းဇူးတင္ရမွာေနာ္ း)
က်န္းမာေရးဂရုစိုက္.. အိမ္နဲ႕ေ၀းေနခ်ိန္ ေနမေကာင္းရင္ အားငယ္တတ္တယ္.. ကိုယ္႕ကိုယ္ကုိ ဂရုစိုက္ေနာ္..
ခ်စ္တဲ႕
မေခ်ာ
ျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစဗ်ာ
ခင္တဲ႔
အမေရႊစင္ဦး
ဘုတ္ဘုတ္ရယ္... အဲဒီအိပ္မက္ထဲက လူႀကီးဟာ တုံးဖလားရြာသူႀကီး ကုိကိုေမာင္ေလ။ မမွတ္မိဘူးလား။ း၀)
ဘုတ္ဘုတ္ဆီမွာ ဘာအထုတ္ေတြရွိေနလဲလုိ႔ လာစစ္မွာ။ ဘုတ္ဘုတ္အစမ္းေသေနတဲ့အခါ လွစ္ယူၿပီးေျပးရေအာင္လုိ႔ေလ။ ဟာ ဟ။
က်န္းမာေရးဂရုစုိက္ေနာ္။ မွ်စ္ခ်ဥ္ေတြသိပ္မစားနဲ႔။ မုိးတြင္းႏွင့္မွ်စ္ခ်ဥ္ အဆင္မေျပလွဘူး။ အင္း.. ေမ့ေနလုိ႔ အကုိလဲ ဒီေန႔မွ်စ္ခ်ဥ္ခ်က္ထားတယ္။ ၀က္သားနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ အကုိက ေန႔လည္စာဘဲစားမွာ ညကုိအိပ္ခါနီးစာဘူး။
က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ အဆင္ေျပပါေစ။
ခင္မင္လ်က္
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)
ညေလး ဘုတ္ဆံုမေရ
က်န္းမာေရးေတာ့ဂရုစိုက္ဦးဟ
အျပင္မွာေျပာတာေနာ္
ဘေလာ့ထဲမွာေတာ့
သတ္ပံုေလး ဂရုစိုက္ပါ ငါ့ညီမရယ္
အေရးအသားေကာင္းျပီးေတာ့
သတ္ပံုလြဲေနတာေတြက
ဆြမ္းဆန္ထဲ ၾကြက္ေခ်းေရာေနသလိုျဖစ္ေနတယ္...
ထက္သူရ
တရားသံေလး ဖြဖြ ၾကားလုိက္မိသလုိ
အခ်ဥ္ေပါက္သံေလးေတြလည္း ပါရဲ႕
ေရးတတ္တယ္ဗ်ာ...ေတာ္တယ္
ျဖစ္ရေလ ခိုင္နုငယ္ရယ္..။ ျပန္ေနေကာင္းသြားလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့ေနာ္..။
အစားမေတာ္ တလုပ္ဆိုတာ တကယ္ပဲ မွန္တယ္ ညီမေလး..။ ေနာက္ကို ဂရုစိုက္. ပါ..
မေခ်ာေျပာသလိုပဲ သီလရွင္စည္းရင္ေျပာဦးေနာ္ း))
ဟုတ္တယ္ေနာ္...ကိုယ့္ေနာက္ပါမယ့္ အထုတ္ေတာ့ေသျခာေအာင္ထုပ္ျပီးမွာ သြားသင့္တာေပါ့။ အေတြးနဲ႔ အေရးေလးေကာင္းပါ၏
ခင္တဲ့(ခ်ိဳက်)
မယ္နု စားပါေလ စားပါ မတားဘူး ပြင့္ေလာက္ ၀မွ ႀကိဳက္တယ္ဆိုေတာ့ စားပါ မတားဘူး ႀကည့္ေတာ့စားေပါ့ မေလးအစာေတြက စပ္တယ္ ဟိဟိ
ဟားဟားဟားခိုင္ႏုငယ္ညီမကေတာ႕...
အစားတအားစားျပီ...အင္းဘာပဲေျပာေျပာပါ..အသက္ငယ္တာကငယ္တာေပါ႕
အထုတ္သံုးထုတ္ထဲကတစ္ထုတ္ေလာက္ရေအာင္ထုတ္ပါ
..ဟီး သူမ်ားသာေျပာေနတာ .ကၽြန္ေတာ္လဲ..ေကာင္းေကာင္းမထုတ္ရေသး
ခိုင္ႏုေရ... ေရာက္တယ္ေနာ္... ဒီပို႔စ္ေလးလာဖတ္တာ ဒါပါနဲ႔ပါဆို ၃ ခါရွိၿပီ... ဒီတိုင္းျပန္ျပန္သြားတာ... မမန္႔ခဲ႔ရဘူး... အိုင္ဒီယာေရးကို ေတြးေတြးၿပီး ငါလဲ အထုတ္ျပင္ရဦးမွာပါလားဆိုၿပီး... ေတြးေတြးၿပီးျပန္သြားတာ... ဟုတ္ပါတယ္....သီးမွည္႔ တ၀င္း၀င္း သီးကင္းတစ္ဖုတ္ဖုတ္ တို႔ ေကြးေသာလက္မဆန္႔မီ ဆန္႔ေသာလက္မေကြးမီလို႔ အဆိုရွိတယ္မဟုတ္လား... ငယ္ပါေသးတယ္ဆိုၿပီး အထုတ္မျပင္လို႔ေတာ့ မရဘူးေနာ္... ပူးေတတို႔လဲ ျပင္ရမွာ
ခိုင္ႏုေရ...ခုတေလာ ဘေလာက္ဂါေတြ တယ္ျပီး ေနမေကာင္းျဖစ္တတ္ၾကတယ္ေနာ္...ေနမေကာင္းေတာင္ မမဘေလာက္ဂါေတြက မေနသာဘူး ပို႔စ္တစ္ခုေတာ့ရေအာင္တင္ၾကတာပဲ...ေနမေကာင္းျဖစ္လဲ ကုန္ၾကမ္းရတာပဲ..း)
ညီမေလး ခိုင္ႏု အျမန္ဆံုးေနေကာင္းပါေစဗ်ာ....
ခင္တဲ႔
မိုးေငြ႔
ဘုတ္ဘုတ္ရယ္ ညီမေတာ႔ နာမည္ၾကီးပါျပီ အဟားဟား ...
ေနာက္ အစားမေသာင္းက်န္းနဲ႔ ... အစမ္းလည္း ေသမၾကည္႔နဲ႔ ... အထုပ္ .. အထုပ္ .. အထုပ္ ...
:P
အိပ္မက္ေလးနဲ႔အေတြးေလးကေန ပိုစ့္ေကာင္းေလး တစ္ပုဒ္ျဖစ္လာတာပဲ။ ေသမင္းဆီသြားဖို႔အတြက္ ဘုတ္ဘုတ္ေျပာသလိုပဲ အထုပ္တကယ္လိုပါတယ္..။
သတိေပးတဲ့အတြက္ ျပင္ဆင္လို႔ရတာေပါ့ေလ။
ေၾသာ္....အထုပ္...အထုပ္...အထုပ္....ကုိယ့္ကုိကိုယ္လည္း ၿပန္ေမးဦးမွ ဘာအထုပ္ေတြမ်ား ၿပင္ၿပီးၿပီလဲလို႕။
က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါ ညီမေလးေရ...။
တစ္ခဏသာ အိမ္မက္ဆိုေပမဲ့
အဲ့ဒီလုိမ်ိဳး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာမွမျပင္ဆင္ရေသးဘူးေလ
သံေ၀ဂေလးရပါတယ္ဗ်ာ
ခင္မင္စြာျဖင့္
ညအလကၤာ
ေနမေကာင္းၿဖစ္ရင္းနဲ ့ အိမ္မက္မက္ၿပီးက
ေယာင္ကတန္းၿဖစ္သြားတာေနမွာပါ အစား
အေသာက္ကေတာ့ဗ်ာ အေနာ့္လို ပါဘဲလား
မဆိုးဘူး အေဖာ္ရွိၿပီ :D :P
အစ္မ ဘုတ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က စကၠန္႕နဲ႕ အမွ်(ခႏၶာ ကိုယ္တြင္းကဆဲလ္)ေသေနတာပဲ။ ညတိုင္းလဲ အေသကေလး(အိပ္)ေသေနတာပဲေလ။ ေသျခင္းတရားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေဘာ္ဒါႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ အလုပ္ေတြကိုေတာ့ မေသခင္(အေသႀႀကိၚ) ကေလးပဲ လုပ္ႏိုင္ၾကတာပါ
အထုပ္ အထည္ရိွမွ လူရိုေသ၊ ရွင္ရိုေသ ဆိုတာ ဒါကိုေျပာတာ ... သတိေပးထားတာေလး ...
နွစ္သက္ရပါတယ္ ...
ၿငိမ္းစိုးဦး
ဘုတ္ဘုတ္ေရ...မွန္ပါ့...အထုပ္ေလးေတာ့ ထုပ္ထားမွ။
သို့ေပမယ့္ အဲလိုေတြးမိတာ ငါးမိနစ္မခံ....။
ဖြားအသက္အရြယ္က ေပါက္သင္႕ေနပါဘီ (တရားေျပာပါတယ္ ဟက္)
ေျမးရဲ႕အဖြားလို႕မေျပာရဘူး အစားနင္းကန္စားတာကို ဆူဇကာလက္သစ္ျဖစ္မယ္ေနာ္ ဟြင္႕
ေျမး အဖြားစာေတြ ဆက္ဖတ္လိုက္အူးမယ္ မေႏွာင္႕ယွက္နဲ႕ ဟြင္႕
အင္း...
ေလးစား သြားရပါတယ္ဗ်ာ..၊
လူတကာ တို႔ ၿပဳ ႏိူင္ခဲ တဲ ႔ အက်င္ ႔ ေလး ...
“ အစမ္းေသ ၾကည္ ႔ ဘို ႔ ေလ ” လုပ္သင္ ႔
တဲ ႔ အလုပ္ တစ္ခု ပါ ပဲ ။
အခုမွပဲ ေသခ်ာဖတ္ျဖစ္တယ္ ညီမရယ္။
သက္သာရဲ႕လား။
ျဖစ္တတ္တယ္ေနာ္ တခါတေလ ေခါင္းမူး၊ ဗိုက္နာတာေလးက ခံရဆိုးလြန္းတဲ႕အခ်ိန္မွာ အဆံုးအစြန္အထိေတြးမိလိုက္တယ္။
တက္ယ္က အျမဲတမ္း တရားနဲ႕ သတိရွိရမွာေနာ္။
ပို႕စ္ေကာင္းေလးဖတ္ရတာ ေက်နပ္မိတယ္။
ေက်းဇူးပါ။
သတိတရာ အျမဲ၀င္ဖို႕ဆိုတာ တကယ္ကိုမလြယ္ပါဘူး..
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ မေသခင္ေတာ႕ ေကာင္းေအာင္ေနခဲ႕ရင္ ေသတဲ႕အခ်ိန္အတြက္ ပူစရာ မလိုဘူးလို႕ ထင္မိတယ္.. ဒါန၊သီလနဲ႔ ဘာ၀နာကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထပ္ထည္႕လိုက္မယ္ဆိုရင္
အထုပ္ၾကီးၾကီး ျဖစ္လာျပီေပါ႕..
အထုပ္ၾကီးၾကီး ပါပါေစဗ်ား
တုိ႕လဲဘုိက္ေအာင္႕လုိ႕အဟင္႕
Post a Comment